December 4, 2023

Արդյոք Ալիեւը չի՞ փորձում Եվրամիության միջոցով թոթափել ռուս-թուրքական հանգույցը

Ադրբեջանական մամուլում վերլուծական է հրապարակվել, որ ստորագրված է Թենգիզ Աբլոտիայի անունից: Ըստ համացանցի, վերջինս սովորել է Թբիլիսիի համալսարանի ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետում, ներկայումս ապրում է Սուխումիում:

Հիմնվելով Ուկրաինայի Զինված ուժերի հրամանատար Զալյուժնիի գնահատականի վրա՝ հեղինակը գտնում է, որ ռուս-ուկրաինական պատերազմում դասական իմաստով հաղթող չի լինի, Ուկրաինան կպահպանի պետականությունը եւ ազգային ինքնությունը, Ռուսաստանը կտիրանա նրա տարածքի քսան տոկոսին եւ կանցնի մերձավոր հարեւաններին:

Ըստ այդմ, Ռուսաստանը չի պատերազմի Ադրբեջանի հետ, քանի որ վերջինս ապահովագրված է Թուրքիայի հետ ռազմավարական դաշինքով, Հայաստանի հետ պատերազմի պատճառ չկա, մնում է Վրաստանը, որի հետ Ռուսաստանը չլուծված արմատական խնդիրներ ունի:

Ուշագրավ է այն դիտարկումը, որ, գրավելով կամ իր լիակատար հսկողության տակ առնելով Վրաստանը՝ Ռուսաստանը «վերջնականապես կփակի հայկական հարցը եւ կոշտ հսկողության տակ կառնի Ադրբեջանից դեպի Եվրոպա նավթի, գազի եւ մնացած բոլոր տրանզիտային հոսքերը»:

Կարելի էր այս հոդվածն անուշադրության մատնել, եթե այն հրապարակված չլիներ ալիեւյան իշխանությունների եւ հատուկ ծառայությունների հետ սերտ կապերով հայտնի haqqin.az-ի կայքում, որտեղ, որպես կանոն, իրենց լրագրողական ինքնագործունեություն թույլ չեն տալիս: Հատկապես Ադրբեջանին, նրա արտաքին քաղաքական կողմնորոշմանը, անվտանգությանը վերաբերող հարցերում: Պարզապես հաճախ դիմում են այլազգի հեղինակների օգնությանը:

Սա ակնհայտորեն այդ դեպքերից է: Ի՞նչ է նշանակում ,,վերջնականապես փակել հայկական հարցը,,՝ մեկնաբանությունների կարիք, թվում է, չկա. Մոսկվայի կողմից Վրաստանի լիակատար հսկողությունը փակում է Հայաստանի եվրաատլանտյան ընտրության ճանապարհը:

Պատահակա՞ն է, որ Աբլատոիայի հոդվածը հրապարակվում է վրացական կողմից Հայաստանին ֆրանսիական զրահամեքենաներ մատակարարելու տեղեկատվությունը հաստատելու հաջորդ օրը: Բայց ինչու՞ է ալիեւյան քարոզչամիջոցը թույլ տվել ենթադրություն, որ Ռուսաստանը «կոշտ հսկողություն կսահմանի Ադրբեջանից դեպի Եվրոպա նավթի, գազի եւ մնացած բոլոր տրանզիտային հոսքերի վրա»:

Ուկրաինայում «հատուկ ռազմագործողություն» սկսելուց մեկ օր առաջ՝ 2022թ. փետրվարի 22-ին Ռուսաստանի եւ Ադրբեջանի նախագահներն ստորագրել են ռազմավարական համագործակցության Հռչակագիր, որով կողմերը պարտավորված են համաձայնեցնել էներգետիկ նախագծերը: Կարճ ժամանակ անց Ադրբեջանը էներգակիրների մատակարարման համաձայնագիր է ստորագրել Եվրամիության հետ եւ պարտավորվել մինչեւ 2027թվականը գազի եվրոպական արտահանման տարեկան ծավալը հասցնել 20 միլիարդ խորանարդ մետրի:

Ռուս-ադրբեջանական Հռչակագրի ստորագրումից հետո Լեռնային Ղարաբաղում իրավիճակի կտրուկ փոփոխություն տեղի ունեցավ. խաղաղապհ զորախումբը, որ մինչ այդ էլ առանձնակի լոյալությամբ աչքի չէր ընկել, բացահայտ սկսեց աջակցել Ադրբեջանին (Փառուխի օկուպացիա, Քարագլխի մի հատվածի հանձնում, օգոստոսյան ագրեսիա, Լաչինի, Աղավնոյի եւ Սուսի հայաթափում, ԼՂ-Հայաստան հաղորդակցության երթուղու փոփոխություն, Շուշի-Քարինտակ խաչմերուկում «էկոակտիվիստների ակցի» եւ շրջափակում, որ տեւեց ինն ամիս եւ ավարտվեց Արցախի ամբողջ հայ բնակչության բռանտեղահանությամբ):

1920թ. ապրիլի 28-ին բոլշեւիկյան 11-րդ բանակը առանց մեկ կրակոցի մտել է Բաքու եւ հռչակել խորհրդային իշխանություն՝ քեմալական Թուրքիայի հետ աշխարհաքաղաքական համաձայնությամբ: Այսօր Թուրքիան Ադրբեջանում է՝ Ռուսաստանի հետ: Կասպից ավազանից դեպի Եվրոպա էներգակիրները տարանցվում են Վրաստան-Թուրքիա տրանզիտով: Վրաստանի նկատմամբ Ռուսաստանի հսկողությունը հնարավոր է միայն Թուրքիայի համաձայնությամբ:
Արդյոք Ալիեւը չի՞ փորձում Եվրամիության միջոցով թոթափել ռուս-թուրքական հավանական ,լուծը,: Իսկ եթե փորձը փորձանք բերի Հարավային Կովկասի՞ն: Ռուսաստանը եւ Թուրքիան, իհարկե՝ արեւմտյան հարյուր միլիարդ դոլարը գերազանցող ներդրումների հաշվին, տարածաշրջանում հրեշ են աճեցրել: Ո՞վ, ե՞րբ եւ ինչպե՞ս է լուծելու նրա հարցը: Այլապես Հարավային Կովկասը կարող է պայթել:
Verified by MonsterInsights