Մի տարեք Հայաստանը փորձության. բաց նամակ Սամվել Շահրամանյանին

Արցախի խորհրդարանի արտաքին հարցերով մշտական հանձնաժողովի նախկին նախագահ, քաղաքագետ Վահրամ Աթանեսյանը բաց նամակով դիմել է Սամվել Շահրամանյանին:

Նամակում մասնավորապես ասվում է. Երկու անգամ փորձել եմ Երեւանում հանդիպել եւ որոշ նկատառումներ ներկայացնել: Պատասխանը մի քանի ամիս ձգվող լռությունն է:

Այս տողերը չէի գրի, եթե պատահաբար չհանդիպեի մի տեսագրության, որտեղ ելույթ ունեցողը բռնագաղթված հայրենակիցներին վստահեցնում է «նախագահի հետ ունեցած» իր քննարկումների տպավորության մեջ. «Գործը գնում է»:

Ինչի՞ մասին է խոսքը, նա բացահայտում է կոչով. «Պայքար լինելու է հրապարակում, այս իշխանությունները պետք է հեռանան»:
Կարելի էր այդ հայտարարությունն էլ անուշադրության մատնել, եթե նա «հրապարակի պայքարի հաջողությունը» չպայմանավորեր ԼՂՀ իշխանությունների շուրջ համախմբվածությամբ եւ Հայաստանի կառավարության սոցիալական ծրագրերի բոյկոտով: Նա բռնատեղահանվածներին հորդորում է «չխաբվել»:

Այսինքն, չհամագործակցել Հայաստանի իշխանության մարմինների, կառույցների եւ պետական պաշտոնյաների հետ, ափսոսանք հայտնում, որ Կոտայքի մարզպետին «ինչ-որ տեղ հաջողվել է բռնատեղահանվածներին համոզել»:

Նա, այսպիսով, հանդես է գալիս որպես ԼՂՀ իշխանության տեսակետը, պատկերացումները բռնատեղահանվածներին հասցնելու լիազորությամբ օժտված անձնավորություն: Նա բավական փորձառու մարդ է, որպեսզի իրեն թույլ չտա զբաղվել ինքնագործունեությամբ:
Եւ անհանգստացնող է, որ նման տեսլական՝ դուրս գալ հրապարակ, հեռացնել Հայաստանի գործող իշխանություններին, ընտրել հայրենասեր վարչապետ,- գեներացվում է նաեւ սոցիալական մեդիայում:

Պետք չէ մասնագետ-քաղտեխնոլոգ լինել՝ նկատելու համար, որ սոցիալական ցանցերում ստեղծվել են խմբեր, որ ուղղորդվում են նույն կամ նման կենտրոններից: Այդ գրառումները, որքան էլ դրանց հեղինակները հանրային վստահություն չունենան, մարդկանց հոգում նստվածք, այնուամենայնիվ, թողնում են:

Դա չափազանց վտանգավոր, առաջին հայացքից՝ զուտ էմոցիոնալ «խառնուրդ» է, բայց հեղափոխական հայտնի արտահայտություն կա, չէ՞՝ կայծից բոց կբռկվի:

Ու՞մ ցանկությունն է, որ բռնագաղթվածների սոցիալ-կենցաղային խնդիրների «խառնուրդը» Երեւանի կենտրոնում «պայթի»:

Ու՞մ է դա ձեռնտու: Վերագրումներից եւ անգամ ենթադրություններից ձեռնպահ եմ մնում: Բայց գոյություն ունի քաղաքական, ինչու չէ՝ նաեւ բարոյական պատասխանատվություն: Այս դեպքում «անմեղության» կամ «անմեղսունակության կանխավարկածը» չպետք է գործի:
Երբ նախագահի հետ հանդիպումներից հավաստիացում է հրապարակայնացվում, որ նախապատրաստական գործընթաց կա, հարմար պահի բռնատեղահանվածները պետք է հրապարակ դուրս գան, եւ հերքում կամ գոնե մեկնաբանություն չի հետեւում, ապա մնում է ենթադրել, որ արված հայտարարությունը գոնե ընդհանուր առումով մոտ է իրականությանը:

Բռնատեղահանվածների հրապարակ մտնելը գործնական ոչ մի արդյունք չի ունենա, բացի մեկից՝ կխորացնի մեր բոլորի հանդեպ Հայաստանի հանրության անվստահությունը: Գործող իշխանությունը ստացել է Հայաստանի քաղաքացու վստահության քվեն: Այդ քաղաքացին է իրավասու նրան «այո» կամ «ոչ» ասել: Ինչ-որ նախաձեռնություն ծրագրելուց առաջ փորձեք պարզել՝ իսկ բռնատեցահանվածներն Արցախի իշխանությանը եւ նրա ներկայացուցիչներին վստահու՞մ են, լիազորու՞մ են հանդես գալու իրենց անունից:

Եթե հանդիպում ստացվեր, այս վերջին միտքն էի ասելու: Հուսամ՝ հասկանալի արտահայտվեցի:

Վահրամ Աթանեսյան