Կառավարության ծրագրի կատարողանի քննարկման նախօրեին մամուլում տեղեկություն հայտնվեց, որ Արցախի հարցով նախկին արտգործնախարար Վարդան Օսկանյանի հանձնախումբը հանդիպել է Անվտանգության խորհրդի քարտուղար Արմեն Գրիգորյանին, վերջինս հասկացրել է, որ «Ղարաբաղի թեման փակված է»:
Որեւէ արձագանք չհետեւեց ոչ Հանձնախմբից, ոչ ԱԽ աշխատակազմից: Լռեցին նաեւ Արցախի քաղաքական ուժերը, ՀԿ-երը, հանրային գործիչները:
Ստեփանակերտը չպատասխանեց նաեւ Ազգային ժողովում Նիկոլ Փաշինյանի դիտարկմանը, որ Հայաստանի իշխանությունները խնդրում էին, որ Արցախը Բաքվի հետ բանակցություններ սկսի, բայց այնտեղից պատասխանում էին, որ «չեն կարող, զանգ են ստացել»-իսկ ամենավերջում էլ իշխանափոխություն իրականացրին: «Հրաժարական տվողները գոնե ասում էին, թե ինչ է լինելու հետո»-մոտավորապես նման միտք ձեւակերպեց Փաշինյանը:
Իրադարձությունների «սյուժեի» արտաքին դրսեւորմամբ Փաշինյանի գնահատականն արդարացի է: 2022թ. ապրիլի 14-ին Արցախի Ազգային ժողովը հատուկ Հայտարարությամբ մերժել է ԼՂ կարգավիճակի հարցում «նշաձող իջեցնելու»՝ Փաշինյանի գաղափարը, նույն տարվա նոյեմբերին՝ ԼՂ-ում եւ նրա շուրջ «ապառազմակաանցում իրականացնելու» առաջարկությունը, իսկ 2023թ. մարտին՝ Բաքու մեկնելու եւ «ինտեգրացիայի հարցերը քննարկելու»՝ Ադրբեջանի նախագահի աշխատակազմի երկու «հրավերը»:
Բայց թվարկած «հանգրվանները» բացառապես տեղեկատվա-քարոզչական դրսեւորումներ են: Խորքում ի՞նչ խմորումներ են եղել, ի՞նչ մակարդակի եւ ծավալի քննարկումներ են ընթացել կամ չեն ընթացել, կամ ամեն ինչ եղել է հեռախոսային խոսակցությունների մակարդակում՝ մենք չգիտենք: Նիկոլ Փաշինյանը գերազանց հնարավորություն տվեց, որ Ստեփանակերտը պատասխանի եւ հերքի իրեն ներկայացված քաղաքական ծանր մեղադրանքը: Ինչու՞:
Արցախի նախկին իշխանությունները, քաղաքական երեք ուժերը, որ սեպտեմբերի 9-ին Սամվել Շահրամանյանին նախագահ են ընտրել, ընդունու՞մ են, որ սխալվել են, թե՞ լռում են, որպեսզի «մայր Հայաստանին չվնասեն» -ինչպես մեկ այլ առիթով պաշտոնապես հայտարարել էին: Եթե երկրորդ տարբերակն է, ապա Նիկոլ Փաշինյանն ինչու՞ է դիսկուրս նախաձեռնում: Մանավանդ ասում է՝ Երեւանը տեղեկություն ունի, որ Ստեփանակերտը Հայաստանում «իշխանափոխություն իրականացնելու ծրագիր է ունեցել»:
Ոչ ոք, իհարկե, չի ցանկանում, որ Հայաստանի իշխանությունը եւ Արցախի նախկին էլիտան «կռփամարտի բռնվեն»: Սկզբունքայինն այստեղ «Ղարաբաղի հարցի փակումն է»: Երեւանը լիազորված չէ բռնատեղահանված 150 հազար մարդու անունից հանդես գալ որպես ոչ «պահանջատեր»: Երեւանում Արցախի «վտարանդի կառավարություն» չկա, չպետք է լինի:
Բայց ո՞վ է ներկայացնելու ԼՂ-ից բռնատեղահնված հայ բնակչության իրավունքները, ե՞րբ եւ ինչպե՞ս: Այս իմաստով Փաշինյանի մեղադրանքների հանդեպ Ստեփանակերտի լռությունը, կարծես, հուշում է, որ «Ղարաբաղի հարցը փակված է» նաեւ նրանց համար: Մնացածը, հավանաբար, այդ իրողությունից բռնատեղահանվածների ուշադրությունը շեղելու համար է:
Բաց մի թողեք
Բելգիացի քաղաքական գործիչները Ադրբեջանին կոչ են արել դուրս բերել զորքերը Հայաստանի ինքնիշխան տարածքից
Զանգեզուրի միջանցքի շուրջ նոր խմորումներ Թուրքիայի ու Ադրբեջանի միջև
«Զանգեզուրի միջանցքի» հետ կապված գործընթացները ադրբեջանական կողմի հետ շարունակվում են. թուրք նախարար