Ադրբեջանի նախագահի արտաքին քաղաքական հարցերով օգնական Հաջիեւը մասնակցել է ռուս-ադրբեջանական փորձագիտական խորհրդի հինգերորդ նիստին, որ գումարվել է Բաքվում:
Հաջիեւը վերահաստատել է, որ Ռուսաստանի եւ Ադրբեջանի հարաբերությունները ռազմավարական-գործընկերային են եւ ներկայումս գտնվում են ամենաբարձր մակարդակի վրա: Ռուս-ադրբեջանական փորձագիտական խորհրդի նիստ գումարվում է «ՌԴ նախագահ Պուտինի Հյուսիսային Կորեա» այցին հաջորդած մի իրավիճակում, երբ միջազգային փորձագետները ենթադրում են, որ Մոսկվան «ծրագրում է ստեղծել ասիական ՆԱՏՕ»:
Պատահական զուգադիպություն է, թե օրինաչափություն, բայց ռուսաստանցի եւ ադրբեջանցի փորձագետների հանդիպումը տեղի է ունենում ԱՄՆ պետքարտուղար Բլինքենի եւ Ադրբեջանի նախագահի հեռախոսազրույցի հաջորդ օրը, իսկ ռուս-ադրբեջանական հարաբերությունների ռազմավարական-գործընկերային բնույթի մասին Ալիեւի օգնականի շեշտադրումը, կարծես, հասցեագրվում է ԱՄՆ պետական դեպարտամենտին: Այն իմաստով, որ Բաքվի որոշումն անշրջելի է առնվազն ներկա փուլում, քանի որ Հաջիեւը կարեւորել է երկու երկրների առաջնորդների միջեւ փոխադարձ համակրանքի եւ վստահության գործոնը:
Միջազգային փորձագետներից մեկի գնահատմամբ, Վլադիմիր Պուտինի Փհենյան, այցը հետապնդում է նաեւ «կառավարման փորձի ուսումնասիրության նպատակը». Ռուսաստանում Պուտինը արդեն կառավարում է արդեն քառորդ դարում: Հյուսիսային Կորեայում իշխանությունը դինաստիական է: Վլադիմիր Պուտինը անձնական ժառանգորդ չունի, բայց դրանից հետեւում չի ենթադրվում, որ նրա հետո Ռուսաստանում իշխանության հաջորդայինությունը կխզվի: Կրեմլում եւ այն հսկողության ենթական բիզնեսում ձեւավորվել են կլաններ, որ միմյանց հետ մրցակցելով հանդերձ՝ ըստ էության ավտորիտարզմի եւ ռազմա-հայրենասիրական գաղափարախոսության կրող են:
Երբ Ալիեւը փետրվարին նախագահի արտահերթ ընտրություն կազմակերպեց, ադրբեջանցի փորձագետների մեծ մասն արձանագրեց, որ «դրվում է դինաստիական իշխանության հիմքը». Ադրբեջանում, ըստ էության, այդ իշխանությունը տեւում է արդեն 55 տարի՝ 1969թ. Հեյդար Ալիեւի կոմունիստական «գահակալությունից» ի վեր: Այս առումով Ալիեւի համար եվրասիական աշխարհակարգը, որտեղ գերիշխում է ավտորիտարիզմի հանդեպ հանդուրժողականությունը, կոմֆորտային է։
Բայց ավտորիտարիզմի ակումբ ձեւավորվում է որպես «եվրաատլանտյան աշխարհակարգի հակակշիռ», իսկ այնտեղ Ադրբեջանի հովանավոր Թուրքիան է: Մարտին կայացած մունիցիպալ ընտրություններում հաղթանակի դեպքում Էրդողանը, գուցե, կարող էր Արեւմուտքին «ատամ ցույց տալ»: Այսօր նա կախված է Ժողովրդա-հանրապետական կուսակցության լոյալությունից, նրա հետ է փորձում համաձայնեցնել 21-րդ դարի սահմանադրության հիմունքները:
Ադրբեջանական մամուլը հայտնում է, որ Էրդողանը հուլիսի 5-6-ին այցելում է Բաքու: Նախատեսվում է, որ Շուշիում կգումարվի Թուրքական պետությունների կազմակերպության գագաթաժողով, բայց ի՞նչ հարց կարող է այնտեղ լուծվել, եթե հուլիսի 15-ին Թուրքիայի նախագահը պետք է մեկնի Վաշինգտոն, որտեղ ՆԱՏՕ-ն գագաթաժողով կանցկացնի: Թուրքիան, հավանաբար, չի հեռանա ՆԱՏՕ-ից, թեեւ եվրասիականության գաղափարախոս Դուգինը պնդում է հակառակը: Էրդողանին, ըստ երեւույթին, չի հաջողվի լուծել դինաստիական իշխանության խնդիրը: Իսկ Ալիեւն այդ նպատակից չի հրաժարվի:
Թուրքիան եւ Ադրբեջանը «կհայտնվեն հակադիր ճամբարներու՞մ»:
Բաց մի թողեք
Ալիևի անհավատալի արկածներն Իտալիայում՝ ոչ միայն որպես Ադրբեջանի նախագահ, այլև՝ ՌԴ նախագահի «լիազոր ներկայացուցիչ»
Մոսկվան Ադրբեջանի եւ Թուրքիայի հետ որեւէ «ոչ պակաս ընդգրկուն» պայմանավորվածությամբ չի հարվածի «թիկունքից»
«Դիմադրության» շարժման «սրբազան» շարունակությունը․ առաջիկա հավաքին իրական շահառուները դուրս կգա՞ն «փարդի հետևից»