Հարցին, թե ո՞վ է հանձնել Արցախը,- Նիկոլ Փաշինյանի խորհրդական Արամ Խաչատրյանը պատասխանել է. «Արցախի գործող իշխանությունները»: Հեղինակավոր թերթի խմբագիրը համարում է, որ «դա մտնում է արցախցիների դեմ քստմնելի քարոզչության տրամաբանության մեջ»: Կարծում եմ՝ վարչապետի խորհրդականը նման միանշանակ ձեւակերպում չէր անի, եթե հարցադրումը բոլոր առումներով ցինիկ չլիներ, բայց դա այլ թեմա է:
Արցախցիների դեմ «քստմնելի քարոզչությունը» ո՞րն է, որտե՞ղ, ինչպե՞ս է դրսեւորվում: Սամվել Շահրամանյանին սպասարկող ավտոմեքենայի առգրավումը կամ նրան Քննչական կոմիտե հրավիրելը, կամ Ստեփանակերտի քաղաքապետի դեմ քրեական վարույթի հարուցումն «արցախցիների դեմ քստմնելի քարոզչությու՞ն» է:
Այս ձեւակերպման հեղինակը միջին-վիճակագրական արցախցու հանդիպե՞լ է, տեղյա՞կ է, թե նա Արցախի իշխանությունների, ռազմաքաղաքական եւ գործարար վերնախավի, բյուրոկրատական չինովնիկության մասին ինչ է ասում, նրանց շահատակություններից ինչեր գիտի: Ըստ երեւույթին՝ ոչ, որովհետեւ բռնատեղահանված արցախցիների գերակշիռ մեծամասնությունը Նիկոլ Փաշինյանին մեղադրում է, թե ինչու՞ Արցախի պաշտոնյաններին թողել է անպատիժ:
Կարելի է, իհարկե, Բագրատ արքեպիսկոպոս Գալստանյանի միջոցով փորձել ներշնչել, որ արցախցի պաշտոնյաները «հերոսություն են գործել»՝ իրենց ծառայողական մեքենաներն անվնաս Երեւան հասցնելով, բայց արժե տեսնել, թե բռնագաղթված արցախցին ինչ քամահրանքով է լսում նրան:
Մարդիկ ամեն ինչ տեսել են, զգացել իրենց մաշկի վրա: Եվ ոչ այնքան ծիծաղելի, որքան որ զավեշտական է, երբ ընդդիմությանը հարող մի գործիչ բռնագաղթված ստեփանակերտցի կնոջ անունից պատմություն է հորինում, թե Արցախի նախկին բարձրաստիճան պաշտոնյան հազարավոր մարդկանց հետ գիշերը հացի հերթի էր կանգնում: Ոչ մի ստեփանակերտցի հացի հերթում նույնիսկ քաղաքային ավագանու չի հանդիպել:
Փոխարենը վկայում են, որ մինչեւ սեպտեմբերի 19-ը քաղաքում մի քանի ռեստորաններ են գործել: Շատերը գիտեն, թե վերնախավն ինչպես է ռուսական զորախմբի հրամանատարության միջոցով հոգացել կենցաղային կարիքները: Սա է իրականությունը, եւ այդ նվաստացումների ու զրկանքների միջով անցած միջին-վիճակագրական արցախցին ոչ մի կապ չունի նրանց հետ, ում Նիկոլ Փաշինյանը կամ նրա խորհրդականը քննադատում է:
Մի քանի օր առաջ Դավթաշենում տաքսի էի պատվիրել: Վարորդը ստեփանակերտցի էր: Կուզենայի, որ «արցախցիների դեմ քստմնելի քարոզչություն» ձեւակերպման հեղինակը լսեր երեք պատերազմ անցած այդ մարդուն: Թեեւ համոզված եմ, որ դրանից ոչինչ չի փոխվելու:
Իսկ ինչի՞ց է ծագել այս ամենը: Նրանից, որ քառասունչորսօրյա պատերազմի ձախողման համար իր բաժին պատասխանատվությունը ստանձնելու փոխարեն Ստեփանակերտի քվազէլիտան հանրությանը ներշնչել է, որ «Արցախը Նիկոլն է ծախել»: Եվ հետեւողականորեն տորպեդահարել է իրավիճակի կառավարման բոլոր փորձերը:
Կարող է պարադոքսալ հնչել, բայց նախընտրելի կլիներ, որ Ստեփանակերտը բացահայտ միանար «Հայրենիքի փրկության» շարժմանը, քան ընդուներ երկդիմի կեցվածք եւ Երեւանում մի բան ասեր, տեղում՝ բոլորովին այլ: Երբ 2022թ.-ին Արայիկ Հարությունյանը հրապարակայնացրեց, որ Լաչինի միջանցքը Գորիս-Ստեփանակերտ ճանապարհով փոխարինելու որոշումն Անվտանգության խորհուրդն ընդունել է ԱԺ-ում ներկայացված բոլոր կուսակցությունների առաջնորդների մասնակցությամբ, որոնցից շատերը տառացիորեն կես ժամ հետո հարցազրույցներ են շռայլել եւ թիրախավորել իրեն, պաշտոնական Երեւանը պետք է լրջագույն հետեւություն աներ, որ Արցախն այլեւս բանակցունակ եւ վստահելի պարտնյոր չէ:
Ըստ երեւույթին, արդարացի է Հայկ Խանումյանը, երբ առաջարկում է զսպվածություն ցուցաբերել եւ թեման փակել: Բայց զու՞սպ է, արդյոք, Ստեփանակերտի էլիտան:
Բաց մի թողեք
Ալիևի անհավատալի արկածներն Իտալիայում՝ ոչ միայն որպես Ադրբեջանի նախագահ, այլև՝ ՌԴ նախագահի «լիազոր ներկայացուցիչ»
Մոսկվան Ադրբեջանի եւ Թուրքիայի հետ որեւէ «ոչ պակաս ընդգրկուն» պայմանավորվածությամբ չի հարվածի «թիկունքից»
«Դիմադրության» շարժման «սրբազան» շարունակությունը․ առաջիկա հավաքին իրական շահառուները դուրս կգա՞ն «փարդի հետևից»