Երեւանում Ռուսաստանի Դաշնության դեսպանատունը հայտարարել է, որ ռուսական կողմը հաստատակամ է շարունակելու և զարգացնելու երկկողմ համագործակցությունը 1997թ. օգոստոսի 29-ի համաձայնագրում ամրագրված սկզբուների հիման վրա։
Եթե թարգմանությունը բնագրին համահունչ է, ապա գործ ունենք դիվանագիտական անփութության հետ։ Էթիկետը պահանջում էր ասել, որ ռուսական կողմը պատրաստ է հավատարիմ մնալ «Բարեկամության և համագործակցության մասին» ՌԴ և ՀՀ միջև 1997թ. օգոստոսի 29-ի պայմանագրով ստանձնած պարտավորություններին։
Հայաստանի և Ռուսաստանի միջպետական հարաբերություններն, ինչ խոսք, վերբեռնման կարիք ունեն, բայց «Բարեկամության և համագործակցության մասին» 1997թ. օգոստոսի 29-ի համաձայնագիրը այդ առումով լուրջ փաստաթուղթ չէ։ Նույն անվանմամբ և նույնաբովանդակ պայմանագիր Ռուսաստանը ստորագրել է նաև Ադրբեջանի, ինչպես նաև՝ Ուկրաինայի հետ։
Այս առումով ավելի հստակ է «Բարեկամության, համագործակցության և փոխադարձ անվտանգության մասին» հայ-ռուսական 1991թ. դեկտեմբերի 29-ի պայմանագիրը, որի առաջին հոդվածը սահմանում է. «Բարձր պայմանավորվող կողմերն իրենց հարաբերությունները կզարգացնեն որպես բարեկամ երկրներ:
Նրանք պարտավորվում են անշեղորեն առաջնորդվել իրենց պետությունների սուվերենության և անկախության, հավասարության և միմյանց ներքին գործերին չմիջամտելու, ուժի և ուժի սպառնալիքի չկիրառման, ներառյալ տնտեսական և ճնշման այլ միջոցները, տարածքային ամբողջականության և սահմանների անխախտելիության, վեճերի խաղաղ կարգավորման, մարդու իրավունքների և հիմնարար ազատությունների հարգման և միջազգային իրավունքի այլ հանրաճանաչ նորմերի սկզբունքներով»:
Ընդ որում, բարձր պայմանավորվող կողմերը պարտավորվում են հարաբերությունները զարգացնել որպես բարեկամ երկրներ: Սա նշանակում է, որ կողմերը փոխադարձաբար ընդունում են միմյանց միջև վիճելի հարցերի բացակայությունը, իսկ այդպիսիք ծագելու դեպքում պարտավորվում են կարգավորել բացառապես խաղաղ-բանակցային ճանապարհով:
Այդ պայմանագիրը ունի նաև մեկ չափազանց կարևոր հոդված. կողմերը պայմանավորվում են երրորդ երկրների հետ այնպիսի հարաբերություններ չկառուցել, որոնք մյուսի համար սպառնալիք կամ սպառնալիքի աղբյուր կլինեն:
Երրորդ տարին է՝ Ռուսաստանը բարձրաձայնում է, թե արդյոք այս պայմանագիրը չեղյալ է հայտարարվել կամ ճանաչվել ուժը կորցրած։ Որքան հայտնի է, 1997թ. օգոստոսի 29-ի պայմանագիրը նման նորմ չունի։ Եվ եթե այդպես է, ապա հայ-ռուսական հարաբերությունների վերբեռնման հիմք կարելի է ընդունել հետխորհրդային շրջանի առաջին պայմանագիրը, որն, ամեն ինչից զատ, նաև փոխադարձ անվտանգության, այսինքն՝ միմյանց նկատմամբ ռազմական հարձակում չձեռնարկելու մասին է։
Արտաքին գործերի նախարարի, փոխնախարարի, ԱԳՆ պաշտոնական ներկայացուցչի մակարդակով Հայաստանին սպառնում է Ուկրաինայի ճակատագրով, իսկ Ադրբեջանի հետ զարգացնում ռազմավարական-գործընկերային հարաբերություններ, որոնք Հայաստանի համար էքզիստենցիալ սպառնալիք են: Թվում է, սա է մեր պատասխանը «Չեմբեռլենին»:
Բաց մի թողեք
ԱՄՆ-ն և Եվրամիությունը կզիջե՞ն դիրքերը, թե՞ Մեծ Բրիտանիայի միջոցով կհավասարակշռեն ազդեցության ոլորտները
Եվրոպական կառույցները «կրակը կուղղե՞ն Ալիևի վրա»
Հայաստանում ԵՄ դիտորդական առաքելության հեռանկարի տեսանկյունը