Նա այն դերասանուհիներից էր, որոնց աչքերում պատմություններ են ապրում դեռ խոսքից առաջ․ Մելինե Համամջյանի ծննդյան օրն է․ Լուսանկարներ

Այսօր շատ սիրված դերասանուհի, սակայն երջանկահիշատակ Մելինե Համամջյանի ծննդյան օրն է։ Նրան թերևս կհիշեք ինչպես Պարոնյանի անվան երաժշտական կոմեդիայի թատրոնի ներկայացումներից, այնպես էլ՝ ֆիլմերից։

Ինձ համար նա մնում է հիշողությանս մեջ իր խաղերից մեկում՝ քիմիական մատիտը շուրթերը տանելու դիպվածով ու ստեղծագործական խաղով։

Մելինե Համամջյանի անունը հնչում էր այնպես, կարծես բեմի վարագույրն արդեն կեսից բացվել է։ Նրա ներկայությունը հիշեցնում էր լուռ երաժշտություն․ սկզբում չես նկատում, բայց հետո հասկանում ես՝ առանց դրա տեսարանը թերի կլիներ։

Նա այն դերասանուհիներից էր, որոնց աչքերում պատմություններ են ապրում դեռ խոսքից առաջ։ Մեկ հայացքով կարող է պատմել սպասման ծանրությունը, մեկ ժպիտով՝ չասված սիրո թեթև ցավը։ Նրա խաղը չէր աղմկում․ այն շնչում էր, ապրում էր մանրուքների մեջ՝ ձեռքերի շարժման, լռության ճիշտ պահի, շնչառության տատանման։

Մելինեն կարծես չէր «խաղում» կերպարը, այլ ժամանակավորապես փոխում էր իր ներքին եղանակը՝ դառնալով նա, ում մասին բոլոր ժամանակներում պատմում է բեմը կամ էկրանը։ Այդ փոխակերպման մեջ չկա ցուցադրականություն, կա ազնվություն։ Եվ հենց այդ ազնվությունն է, որ հանդիսատեսին ստիպում է հավատալ։

Նրա կերպարներում այսօր էլ դիտելիս հաճախ զգացվում է մի ներքին լույս՝ երբեմն խոցելի, երբեմն՝ համառ։ Կին, ով լռում է, բայց չի հանձնվում։ Մարդ, ով ցավ է տանում, բայց չի դառնանում։ Այդ նրբագիծ հավասարակշռությունը Մելինե Համամջյանի ուժեղ կողմերից էր։

Երբ նա բեմում էր, թվում էր՝ ժամանակը մի փոքր դանդաղում է։ Դահլիճը սովորում էր լսել ոչ միայն խոսքը, այլև լռությունը։ Իսկ ներկայացումից հետո նրա կերպարները դեռ երկար մնում էին հիշողության մեջ՝ ոչ որպես դեր, այլ որպես հանդիպում։

Մելինե Համամջյանը այն դերասանուհիներից էր, որոնց մասին չեն խոսում բարձրաձայն, բայց հիշում են երկար։ Եվ դա, թերևս, ամենագեղեցիկ գնահատականն է արվեստում։

Մելինե Համամջյանը բեմ էր գալիս այնպես, ինչպես լուսաբացն է ներս սահում պատուհանից․ առանց աղմուկի, բայց անխուսափելի։ Նրա քայլերում չկար շտապողականություն, որովհետև նա գիտեր՝ ամեն զգացում իր ժամանակն ունի։

Նրա ձայնը երբեմն հիշեցնում էր աշնանային անձրև՝ մեղմ, բայց ներս թափանցող։ Իսկ լռությունը նրա խոսքում նույնքան կարևոր էր, որքան արտասանված բառերը։ Այդ լռության մեջ ապրում են չասված խոստովանություններ, մոռացված սպասումներ, սրտի խորը շարժումներ։

Մելինե Համամջյանը խաղում էր ոչ թե դեր, այլ զգացողություն։ Նա դառնում էր քամի, որը շոյում է կերպարի ճակատագիրը, դառնում էր ստվեր, որը քայլում էր նրա կողքով։ Նրա աչքերը միշտ մի փոքր ավելի շատ էին ասում, քան թույլ է տալիս սցենարը։

Նրա կանացիությունը բեմում ճչացող չէր․ այն նման էր հին նամակի՝ դեղնած թղթի վրա գրված, բայց դեռ ջերմ։ Կան կերպարներ, որոնք նրա շնչով փափկում են, և կան պատմություններ, որոնք միայն նրա ներկայությամբ են սկսում հավատալի թվալ։

Երբ վարագույրը փակվում է, Մելինեն չի անհետանում։ Նա մնում է դահլիճի մութ անկյուններում, հանդիսատեսի մտքերի մեջ, այն զգացողության մեջ, որ ինչ-որ շատ անձնական բան է հնչել՝ առանց անուն տալու։

Եվ եթե ուշադիր լսես, բեմի լռության մեջ դեռ կարելի է որսալ նրա քայլերի արձագանքը։ Ինչպես սրտի թեթև զարկ, որը հիշեցնում է՝ արվեստը ապրում է այնտեղ, որտեղ ճշմարտությունն է շշուկով խոսում։

Սիմոն Սարգսյանի ֆեյսբուքյան էջից