Նախկին ոստիկանապետ Վովա Գասպարյանը հուլիսի 9-ին շարունակել է մեկ օր առաջ իր իսկ սկսած «փոխհրաձգությունը» մեկ այլ նախկին ոստիկանապետ, իր նախկին ենթակա Վալերի Օսիպյանի հետ, նրան դարձյալ անվանելով դավաճան:
Նախօրեին մեկնարկած պատմությանը արդեն ծանոթ են թերեւս շատերը: Այսօր Վովա Գասպարյանը արձագանքելով Օսիպյանի պատասխանին, ասել է, որ նրան դավաճան է բնորոշում, որովհետեւ 2018-ին նա եղել է իշխանության ու Նիկոլ Փաշինյանի միջեւ կապավորը, փոխանցելով իրենց ասելիքը:
Սրան ինչ կարձագանքի Օսիպյանը, թերեւս կերեւա շատ շուտով, բայց էականն այստեղ նախկին ոստիկանապետերի այդ զբաղմունքը չէ: Դրա «նկարագրին» առիթ ունեցել եմ անդրադառնալ: Տվյալ դեպքում ուշադրության առարկան այն է, որ Գասպարյանի հայտարարությունը հանրային, քաղաքական տարբեր շերտերի վերստին տվել է 2018-ի իրադարձությունների վերաբերյալ «խորհրդապահական» մտագրոհների ու եզրահանգումների առիթ, այն տրամաբանությամբ, որ տեղի ունեցածը ոչ թե «թավշյա հեղափոխություն» էր, այլ կազմակերպված, փոխանցված իշխանափոխություն:
Այս առնչությամբ տարբեր գնահատականները, կասկածները, հարցադրումները գոյություն են ունեցել միշտ՝ հենց ապրիլ-մայիսյան օրերից, եւ ունեն բնականաբար մինչ այսօր, ու յուրաքանչյուրը այս ընթացքում ձեւավորել է իր համոզումները:
Մտածել, թե դրանք երբեւէ ստաննալու են նույնքան համոզիչ եւ աներկբա, անհերքելի ապացույցներ ու հավաստիացումներ, կամ հերքումներ, մոլորություն է: Հետեւաբար, որեւէ հարց չի ենթադրելու սպառիչ ու ամբողջական պատասխան, ամեն պատասխան սպառելով գուցե մեկ անհայտ, բերելու է իր հետ նորանոր անհայտներ:
Այդ առնչությամբ սակայն հարկ է թերեւս չտրվել քաղաքական կոնյուկտուրայից բխող տարբեր մոլորությունների, երբ որեւէ քաղաքական թեւի կարող է ըստ նպատակահարմարության մեղադրել մյուսին Նիկոլ Փաշինյանին իշխանության բերելու կամ պահելու համար, խոսել Սերժ Սարգսյան-Փաշինյան պայմանավորվածության մասին: 2018-ին չի եղել այսպես ասած մեկ պայմանավորվածություն:
2018-ին եղել է բոլորի պայմանավորվածությունը բոլորի հետ, խորքում՝ «բոլորը բոլորի դեմ» տրամաբանության մեջ հայտնված եւ սպառվածծ համակարգի շրջանակում, ինչին «հավելագրվել» է նաեւ գործնականում նույնական համաշխարհային միջավայրը: Հենց դա է բերել նրան, որ Հայաստանում բավականին արագորեն կատարվել է մինչ այդ անհավատալի եւ անհավանական թվացող փոփոխությունը:
Մի բան, որ այդ պահին բավարարել է գործնականում բոլորին, որում յուրաքանչյուրը տեսել է իր համար էական մի հնարավորություն կամ լուծում: Իսկ այդ իրավիճակը Հայաստանում այսպես ասած «թավշյա» տրամաբանությամբ հասունացել է այն կառավարման հետեւանքով, որ եղել է Հայաստանում գրեթե քառորդ դար եւ որի «փիլիսոփայությունը» եղել է ռեսուրսների մսխումը, այլ ոչ թե արժեքի ստեղծումը:
Ստեղծվել են լոկ բաժակաճառեր կամ լավագույն դեպքում՝ ճառեր, որոնք որեւէ կապ չեն ունեցել իրականության հետ, որտեղ պարզապես յուրացվել ու մսխվել է ամեն ինչ: 2018-ը եղել է այդ ամենի «դուրսգրումը»՝ «մեկը բոլորի համար, բոլորը մեկի» բանաձեւով:
Բաց մի թողեք
Ալիևի անհավատալի արկածներն Իտալիայում՝ ոչ միայն որպես Ադրբեջանի նախագահ, այլև՝ ՌԴ նախագահի «լիազոր ներկայացուցիչ»
Մոսկվան Ադրբեջանի եւ Թուրքիայի հետ որեւէ «ոչ պակաս ընդգրկուն» պայմանավորվածությամբ չի հարվածի «թիկունքից»
«Դիմադրության» շարժման «սրբազան» շարունակությունը․ առաջիկա հավաքին իրական շահառուները դուրս կգա՞ն «փարդի հետևից»