Վաշինգտոնն ու Բրյուսելն արդյոք կասկածներ ունեն Հայաստանի նկատմամբ, իսկ Ադրբեջանի

Ամերիկյան Պոլիտիկո պարբերականը հայտնել է Եվրոպական Խորհրդի նախագահ Շարլ Միշելի նամակի մասին, որն ըստ պարբերականի Միշելը հղել է Նիկոլ Փաշինյանին ու Իլհամ Ալիեւին, նրանց կոչ անելով վերադառնալ բանակցության սեղան եւ ավարտին հասցնել խաղաղության պայմանագիրը:

Միշելը հուլիսի 18-ին առանձին հանդիպումներ էր ունեցել Փաշինյանի եւ Ալիեւի հետ, Լոնդոնում՝ Եվրոպական քաղաքական համայնքի գագաթնաժողովի շրջանակում: Լոնդոնում չկայացավ Փաշինյան-Ալիեւ հանդիպում:

Բաքուն նախ հայտարարեց, թե Երեւանը մերժել է Բրիտանիայի վարչապետի հովանու ներքո հանդիպելու առաջարկը, իսկ Երեւանը պատասխանեց, որ Բաքուն է հրաժարվել Եվրոպական քաղաքական համայնքի շրջանակում հանդիպելու Երեւանի առաջարկից: Ինչպես այդ առնչությամբ արդեն արտահայտել եմ տեսակետս, Լոնդոնում չկայացած հանդիպումը պարզապես չկայացած հանդիպում չէր, այլ փաստացի գործընթացի որոշակի առավել էական արգելակվածության նախանշան կամ դրսեւորում: Միշելի նամակը, որի մասին գրում է Պոլիտիկոն, դրա եւս մի վկայություն է: Հազիվ թե գործընթացի առկայության պարագայում Եվրոպական խորհրդի նախագահը հարկ համարեր առանձին նամակներով դիմել Նիկոլ Փաշինյանին ու Ալիեւին:

Հնարավոր է, որ Վաշինգտոնն ու Բրյուսելը ունեն կասկած, որ Երեւանն ու Բաքուն արգելակելով բանակցային գործընթացը, այդպիսով ըստ էության արգելակում են հաղորդուղիների ապաշրջափակման թեման: Եվրամիության հատուկ ներկայացուցիչ Տոյվո Կլաարը հայ-թուրքական հատուկ բանագնացների առնչությամբ հայտարարել է, որ Թուրքիայի հետ Հայաստանի հարաբերության կարգավորումն ու հաղորդուղիների ապաշրջափակումը Կովկասի առավել կայուն խաղաղության ամենակարեւոր տարրերն են: Այդ տարրի առաջնահերթության մասին պարբերաբար հայտարարում է պետքարտուղարի տեղակալ Ջեյմս Օ Բրայանը, ասելով, որ դա կարեւոր է Ռուսաստանին, Չինաստանին ու Իրանին շրջանցելով Կենտրոնական Ասիան Եվրոպայի հետ կապելը:

Եթե Հայաստանի ու Ադրբեջանի միջեւ բանակցության գործընթացը չի գնում առաջ եւ չի ամբողջանում խաղաղության պայմանագրի այնպիսի մի իրավիճակ, որն ընդհուպ մոտեցնում է հաղորդուղիների ապաշրջափակման թեմայով որոշումներին, ապա փաստացի տապալվում է այդ կարեւոր նպատակը կամ «ամենակարեւոր տարրը», որի մասին խոսում են Վաշինգտոնն ու Բրյուսելը: Երեւանն ու Բաքուն բացի խաղաղության պայմանների շուրջ բովանդակային տարաձայնություններից, անկասկած ունեն նաեւ որոշակի ընդհանուր հանգամանք, մասնավորապես՝ Ռուսաստանի, Չինաստանի եւ Իրանի դեմ ռազմավարական հակոտնյա դիրքում չհայտնվելը:

Այն, որ այդ առնչությամբ կա կասկած, ըստ էության ավելի բաց տեքստով նույն Ջեյմս Օ Բրայանը հայտարարել է դեռեւս Երեւան այցի ընթացքում, իր հարցազրույցում ասելով, թե մանեւրելու համար «երկու կողմն էլ բանեցնում են հետաքրքիր հնարքներ»