Ալիևի ռազմական գերատեսչությունը վերսկսելու է «հայկական կողմից հրադադարի խախտման» կեղծ քարոզչությունը

«Նախարար Զաքիր Հասանովը», հիշեցնելով նախագահ Իլհամ Ալիևի ասածները, ընդգծել է, որ բանակի գլխավոր նպատակը ռազմական հզորության և մարտական կարողությունների մեծացումն է, ինչպես նաև պրոֆեսիոնալ կադրերի պատրաստումը՝ «Ադրբեջանի ՊՆ» հոկտեմբերի 12-ի հաղորդագրությունն այսպես է ներկայացրել «Թուրան» գործակալությունը և հավելել, որ «նախարարը կոնկրետ հանձնարարական է տվել՝ բարձր մակարդակի վրա պահել զորքերի մարտունակությունը, բարձրացնել զգոնությունը, ինչպես նաև պայմանական սահմանին ռևանշիստական ուժերի բոլոր հնարավոր սադրանքների դեմ կանխարգելիչ միջոցներ կիրառելու պատրաստականությունը»:

Այս տեղեկատվությունը Հայաստանի քաղաքական որոշ շրջանակներ, փորձագիտական հանրությունը, սոցիալական մեդիան գնահատեց «Ադրբեջանը պատերազմի է նախապատրաստվում» ընկալմամբ: Զաքիր Հասանովի «աշխատանքային խորհրդակցության» ոգին, իհարկե, ամենևին էլ պացիֆիստական չէ, բայց խնդիրը, որ նա Իլհամ Ալիևի անունից առաջադրել է զորքերին, ավելի վտանգավոր է, քան կլիներ լայնածավալ ագրեսիայի անոնսը:

«Բարձրացնել պայմանական սահմանին ռևանշիստական ուժերի բոլոր հնարավոր սադրանքների դեմ կանխարգելիչ միջոցներ կիրառելու պատրաստականությունը»,– ադրբեջանական խարդախամտությունից եթե թարգմանենք, ապա կստացվի, որ ամենաբարձր մակարդակով զորքերի առջև դրվում է հայ-ադրբեջանական սահմանին դիվերսիոն ներթափանցումներ իրականացնելու մարտական առաջադրանք:

Վերջին հրապարակային ելույթում Իլհամ Ալիևը Հայաստանին «խորհուրդ է տվել» չմոռանալ ոչ միայն քառասունչորսօրյա պատերազմը, այլև անցյալ տարվա սեպտեմբերի 19-ի «հակաահաբեկչական գործողությունը»: Ավելի վաղ նա ասել է, որ եթե համոզվի, որ Հայաստանը ձեռք է բերում հարձակողական սպառազինություն, ապա «ձեռքերը ծալած չի սպասի»:

Ի՞նչ է ծրագրում Ադրբեջանի բանակը, կարող են դատել ռազմական փորձագետները, բայց ընդհանուր ընկալումն այն է, որ նախ տեսանելի, ոչ այնքան հեռավոր ապագայում Ալիևի ռազմական գերատեսչությունը վերսկսելու է «հայկական կողմից հրադադարի խախտման» կեղծ քարոզչությունը, շրջանառության է դրվելու, որ Հայաստանի ԶՈՒ–ն «միատարր-միասնական չեն, սահմանին հերթապահություն են իրականացնում ոչ կանոնավոր զինված կազմավորումներ»:

Ինչ-որ «կրիտիկական աստիճանի» հասցնելով այդ «կազմավորումների ամենաթողության» կեղծ քարոզչությունը՝ Ադրբեջանը շրջանառելու է «սահմանամերձ բնակավայրերի խաղաղ բնակչության անվտանգության ապահովման նպատակով հակաահաբեկչական գործողություններ իրականացնելու իրավունքի» թեման:

Ադրբեջանի ԶՈՒ հատուկ նշանակության զորախումբը Թուրքիայի «հոգեզավակն» է, ստեղծվել է թուրք պրոֆեսիոնալների կողմից, լիովին ասոցացված է թուրքական համասեռ ուժերի հետ: Ալիևի ռազմաքաղաքական նպատակը Հայաստանի, պայմանականորեն ասած, «սիրիականացումն» է. ինչպես Թուրքիան է տրանս-սահմանային ռազմագործողություններ իրականացնում «քուրդ ահաբեկիչների» դեմ, այնպես էլ Ալիևն է ծրագրում «թիրախային հարվածներ հասցնել հայկական ռևանշիստական ուժերին»:

Ակնհայտ է, որ Հայաստանի ԶՈՒ-ն չեն կարող մնալ նախկին ռեժիմում եւ նույն կառուցվածքն ունենալ: Հայ հանրությունն իր հերթին պետք է արագորեն ձերբազատվի «հրացանավոր մարդու» կամ «աշխարհազորային պատերազմի» կերպարից:

Բարդ և դժվար ժամանակներ են սպասվում, և մարտահրավերը հնարավոր է հաղթահարել միայն պրոֆեսիոնալ մշակումների հիման վրա կառուցված պաշտպանական նոր ռազմավարությամբ: «Ֆիդայական պատերազմի» հարյուր հիսունամյա էջը պետք է վերջնականապես փակել և հանձնել արխիվներին: