Նոյեմբերի 8-ին Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը միջազգային հանրությանը «շնորհ է արել» և կամուֆլյաժով ու «երկաթե բռունցքի» խորհրդանշանով Շուշի կամ Ստեփանակերտ չի մեկնել, նախընտրել է տիկնոջ և «գահաժառանգի» հետ այցելել Բաքվում հիմնադրած «Հաղթանակի այգի» և այնտեղից ուղերձ հղել, որ Հայաստանում պետք է իր խոսքերի գինն իմանան և եթե փորձեն Ադրբեջանի հետ խոսել ռևանշի լեզվով, ապա կխայտառակվեն ոչ միայն իրենք, այլև իրենց թիկունքին կանգնածները:
Ալիևին ասել է, որ Ադրբեջանին նոր պատերազմ պետք չէ, երկրի տարածքային ամբողջականությունը սահմանի ողջ երկայնքով վերականգնված է: Նա, սակայն, հավելել է, որ որոշ ուժեր փորձում են Հայաստանը ներկայացնել որպես խաղաղության աղավնի և Ադրբեջանին ստիպում են մոռանալ երեսնամյա օկուպացիան: Ալիևը հակադարձել է, որ Ադրբեջանում ոչ ոք դա երբեք չի մոռանա, մոռանալու իրավունք չունի, ներկա և ապագա սերունդները դա պետք է միշտ հիշեն:
Ադրբեջանի նախագահը, եթե հիմք ընդունենք Բաքվի մամուլի փոխանցած տեղեկությունը, հայ-ադրբեջանական բանակցությունների, խաղաղության պայմանագրի շուրջ քննարկումների և մոտ կամ տեսանելի հեռանկարի մասին ոչինչ չի ասել: Ըստ երևույթին՝ նա բավարարվել է այնքանով, որ սահմանազատման հանձնաժողովների կանոնակարգի վավերցումը նույնպես իր խոսքն է, որին Հայաստանում պետք է հավատան:
Իր երկրում և անձամբ իր համար էյֆորիկ օրով նման ելույթը, մանավանդ դինաստիական իշխանության ցուցադրման ֆոնին, կարելի է, ռուսների ասած՝ в порядке вещей համարել, եթե դրան նախորդած չլիներ Հայաստանի «ինքնասպանության ճանապարհի» մասին ՌԴ արտաքին հետախուզության ծառայության տարածած հայտարարությունը, որտեղ ուղղակի մեղադրանք է հնչեցված Միացյալ Նահանգների հասցեին այն իմաստով, որ Վաշինգտոնը ձգտում է Հայաստանին կտրել հարևաններից, նրա տնտեսական զարգացումն ապահովող ԵՏՄ-ից՝ նրան մղելով ընտրել «ինքնասպանության ճանապարհ»:
Ադրբեջանի նախագահը, եթե մի կողմ թողնենք նրա խոսքի վերամբարձ ոճը և ինքնագովեստի բազմաթիվ շեշտադրումները, փաստացի ասում է այն, ինչ ՌԴ ԱՀԾ-ն: Այն է՝ Հայաստանը տարածաշրջանից դուրս անվտանգության գործիքակազմ, տնտեսական հեռանկար և քաղաքակրթական ընդհանրություններ չպետք է փնտրի: Ալիևը Հայաստանի այդ քայլերը գնահատում է որպես արտաքին միջամտությամբ ռևանշի հասնելու քաղաքականություն, իսկ ՌԴ ԱԴԾ-ն՝ տարածաշրջանում Ռուսաստանի ազդեցությունը չեզոքացնելու, նրա աշխարհաքաղաքական շահերը սահմանափակելու արևմտյան նախագծումներին աջակցություն:
Իսկ եթե մոտեցումների այս նույնականությունը համադրենք հայ-ադրբեջանական պայմանագրի ստորագրումն արագացնելու նախաձեռնության ոչ արդյունավետության մասին Ռուսաստանի արտաքին գործերի նախարար Լավրովի տեսակետին, ապա կստացվի, որ կամ Մոսկվան բացահայտ խոչընդոտում է Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև հարաբերությունների կարգավորմանը, կամ այդ հարցում նրա և Բաքվի շահերը լիովին համընկնում են:
«Չմոռանալ երեսնամյա օկուպացիայի մասին»՝ թարգմանաբար նշանակում է «միշտ պատրաստ լինել պահի, երբ Հայաստանի տարածքի մի մասն օկուպացնելու առիթ և հնարավորություն կստեղծվի»: «Հայաստանն ընտրում է ինքնասպանության ճանապարհ»՝ նշանակում է, որ Ռուսաստանը «կարող է Ադրբեջանին նման հնարավորություն տալ»: Կամ առնվազն դրա համար բավարար պայմաններ ստեղծել: Ալիևի՝ նոյեմբերի 8-ի ծածկաթերթիկը, այսպիսով, երկու առաջ գրել է ՌԴ ԱՀԾ տնօրեն Սերգեյ Նարիշկինը: Մի բան, որ իրեն նույնիսկ Թուրքիայի նախագահ Էրդողանը թույլ չի տվել:
Հայաստան-Ադրբեջան սահմանազատումը ե՞րբ և ո՞ր հատվածից է սկսվելու: Մեղրիի՞ց:
Բաց մի թողեք
Չնայած Հայաստանը գրանցվել է, սակայն մասնակցության մասին տեղեկություն դեռ չի ստացվել. Ադրբեջանի նախագահի օգնական
«Աստված տեսնում է»․ Լուկաշենկոն՝ Բաքու չժամանած պաշտոնյաների մասին
Քվե են տվել, որ Պուտինի առջև գլուխ խոնարհի՞, թե՝ նրա վիզը ոլորի