Ինչպես եւ սպասվում էր, անցած կիրակի Գերմանիայում տեղի ունեցած խորհրդարանական ընտրություններում հաջողություն գրանցեց «Այլընտրանք Գերմանիայի համար» (AfD) ծայրահեղ «աջակողմյան» կուսակցությունը՝ զբաղեցնելով երկրորդ տեղը եւ, նախնական տվյալներով, հավաքելով մոտ 20 տոկոս:
Սոցիալ-դեմոկրատները, կարելի է ասել, պարտություն կրեցին՝ ստանալով ձայների 16 տոկոսը: Հաղթել են աջ-կենտրոնամետ քրիստոնյա-դեմոկրատները՝ /CDU/CSU միությունը/ 26 տոկոս: Կանցլերի հավանական թեկնածու Ֆրիդրիխ Մերցը խոստացել է կազմել կոալիցիա` ասելով, սակայն, որ որեւէ պարագայում չի միավորվի AfD-ի հետ:
Տասնամյակներ շարունակ սոցիալ-դեմոկրատներն ու քրիստոնյա-դեմոկրատները Գերմանիայում իրար էին փոխանցում կառավարության ղեկը՝ առաջին անգամ է, որ նրանց «արանքում» հայտնվել են ծայրահեղ «աջերը»:
Դա, իհարկե, պատահականություն չէ, եւ արտացոլում է հասարակական միտումներն այսօրվա Արեւմուտքում: Թրամփի հաղթանակն այդ առումով չի կարելի «անոմալիա» համարել: Ենթադրենք, մարդն ասում է, որ միգրանտներին պետք է ընդունել, նրանց պետք է կարեկցել, բայց պետք չէ գլխի վրա ման տալ, որ գերմանացին գերմանացի է, տղամարդը՝ տղամարդ, կինը՝ կին, եւ այդ ամենին գումարած՝ այդ մարդն ամեն կիրակի գնում է պատարագի:
Արդյոք դրանից պե՞տք է եզրակացնել, որ նա ֆաշիստ է, ռասիստ է, սեքսիստ է, հոմոֆոբ է եւ հետամնաց «կղերա-ֆեոդալ»: Կարծում եմ՝ ոչ: Ենթադրում եմ նաեւ, որ Միացյալ Նահանգներում եւ Արեւմտյան Եվրոպայում մարդիկ հոգնել են իրենց ինքնության վրա ագրեսիվ հարձակումներից: (Մեզ մոտ դեռ չեն հոգնել. մենք առայժմ չենք հագեցել «ոչ մի բան» լինելու կասկածելի հաճույքից):
Անձամբ ինձ համար հատկապես անընդունելի է ագրեսիվ անհանդուրժողականությունը, որը թաքնվում է «հանդուրժողականության» քողի տակ, հակաժողովրդավարությունը, որը «ժողովրդավարության» թիկնոց է հագնում: Երեւույթի էությունը կարելի է բնութագրել հետեւյալ շանտաժ-սպառնալիքով. չհամարձակվես այսպես խոսել կամ այնպես մտածել, թե չէ մենք քեզ կդասենք «ռասիստ-սեքսիստների» շարքին:
Դա մարդկանց լռեցնելու ժամանակակից «ժողովրդավարական» գործիք է: Դրա մասին էր, ի դեպ, խոսում ԱՄՆ փոխնախագահ Վենսն իր մյունխենյան հայտնի ելույթում:
Այստեղ, իհարկե, կարեւոր է հակառակ ծայրահեղության, այսինքն՝ իրական այլատյացության մեջ չընկել: Այդ մտահոգությունն է, հավանաբար, պատճառը, որ Գերմանիայում հարաբերական մեծամասնություն ունեցող քրիստոնյա-դեմոկրատները չեն ցանկանում դաշինք կազմել «Ալընտրանքի» հետ:
Ճոճանակը պետք է գնա «աջ» եւ «ձախ», բայց ոչ՝ այնպիսի տատանումներով, որ մարդիկ միջից ընկնեն:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ; aravot.am
Բաց մի թողեք
Առաջիկա 1-2 ամսում Թրամփի վարչակազմը պետք է որոշի 907-րդ բանաձևի ճակատագիրը․ Սուրեն Սարգսյան
Առաջ են բերում լրացուցիչ պահանջներ․ Արման Թաթոյան
«Քվեատերթիկ». Մարտուն Գրիգորյանի նախընտրական պաստառը տառասխալով է, Վարդան Ղուկասյանի հետ կոալիցիան՝ իրատեսական․ Լուսանկար