Որն է ավելի անպատվաբեր՝ «Թասիբի դասերը», թե՝ պարտության խորհրդանիշը

Վերջին օրերին, երբ Մարտուն Գրիգորյանը դեռ չէր հայտարարել, որ անհրաժեշտ ձայներ կտա, որպեսզի Վարդան Ղուկասյանը դառնա Գյումրիի քաղաքապետ, իշխանության ներկայացուցիչներն ու քարոզիչները սրտաճմլիկ ճառեր էին արտասանում «թասիբի» թեմայով:

Նախ՝ նրանք «թասիբի էին քցում» Մարտունին՝ ինչպե՞ս ես դու համաձայնում ձայներդ տալ մի մարդու, որի հետ լուրջ անձնական խնդիրներ ունես: Զուգահեռաբար դիմում էին գյումրեցիների պատվախնդրությանը՝ մի՞թե դուք կհանդուրժեք Վարդան Ղուկասյանին որպես քաղաքապետ: Զուգահեռաբար բերվում էին նաեւ «աշխարհաքաղաքական փաստարկներ»՝ Վարդանը կողմ է ռուսական ռազմաբազայի պահպանմանը:

Հետաքրքիր է՝ իսկ Սարիկը դե՞մ է: Այդ հակաքարոզչությունն առայժմ արդյունք չի տալիս՝ մարդկանց զգալի մասը (ոչ միայն Գյումրիում) շատ լավ հասկանում են, թե ինչն է նրանց համար ավելի անպատվաբեր՝ ունենալ քրեական հակումնով քաղաքապե՞տ, թե՞ ունենալ քաղաքապետ, որը ներկայացնում է Հայաստանի պարտությունը մարմնավորող քաղաքական ուժը՝ ՔՊ-ական, որը, բացի ամեն ինչից, ատելություն է սփռում արցախցիների հանդեպ:

Իդեալական տարբերակ, ցավոք սրտի, չկա, բայց, իմ կարծիքով, ՔՊ-ի իշխանությանը հարված հասցնելն ավելի կարեւոր է, քան ոչ համակրելի, գումարած դրան՝ սեքսիստական հայացքների տեր քաղաքապետ ունենալը:

Պատմությունը, բնականաբար, Մարտունի հայտարարությամբ չի ավարտվելու: Գյումրիում չպարտվելը ՔՊ-ի համար, բառիս բուն իմաստով, «թասիբի հարց է»: Քարոզչությունը չի օգնում, գյումրեցիների աջակցությունը չկա, բայց գոյություն ունի «հին, փորձված» զենքը՝ քաղաքական իշխանության գրպանում գտնվող ռեպրեսիվ ապարատը՝ ոստիկանությունը, ԱԱԾ-ն, դատախազությունը, դատարանները…

«Ժողովրդավարության բաստիոնում» ընտրությունների արդյունքները չեղարկելու հազար միջոց կա:

Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ