Երևանի Հաղթանակ թաղամասում տեղի է ունեցել ծեծկռտուք, որին հաջորդել է մեքենայով վրաերթ: Դրա հետևանքով զոհվել է երիտասարդ մայրը, իսկ նրա երկամյա որդին գտնվում է ծայրահեղ ծանր վիճակում:
Օրերս առաջ տեղի էր ունեցել վիճաբանություն վերջին զանգի առնչությամբ, Վեդիում, որին հետո միջամտել են ծնողները, որոնցից մեկը սպանվել է: Հայաստանյան լրահոսում այս շարքը չունի վերջ: Գրեթե ամենօրյա ռեժիմով ողբերգական ավտովթարների մասին հաղորդագրություններին սկսել է ուղեկցել գրեթե ամենօրյա ռեժիմով ողբերգական վիճաբանությունների և ծեծկռտուքների մասին տեղեկությունների շարքը:
Վիճաբանությունների և ծեծկռտուքի առիթ է դառնում ամեն ինչ, նույնիսկ կենցաղային մանրուքը: Ընդ որում՝ այդ ամենի մասնակիցները չունեն դույզն-իսկ կաշկանդվածություն, որ ծեծը կարող է ունենալ որևէ իրավական հետևանք:
Դա ինքնին հետևանք է իրավապահ համակարգի դե ֆակտո անգործության և անգործունակության: Հայաստանում ներքին գործերի համակարգի ռեֆորմի փաթեթի ներքո պարզապես տեղի է ունենում համակարգի աշխատանքային բարձիթողիություն:
Նորաստեղծ պարեկային ծառայության ներդրումը ոչ միայն որևէ կերպ չի փոխել ճանապարհային երթևեկության մշակույթը, այլ նաև հասարակական հարաբերությունների, մասնավորապես քրեական ենթամշակույթին բնորոշ վարքագծի և դրա անկաշկանդ դրսևորումների առումով:
Ավելին, ժամանակի ընթացքում ակնառու է պատկերի վատթարացումը: Եվ դա այն պայմաններում, երբ համակարգին հատկացվող բյուջետային փողերը ավելանում են: Փողերն ավելանում են, իսկ աշխատանքային հանրային էֆեկտը՝ նվազում:
Սա իր հերթին համակարգի համար քաղաքական պատասխանատվության դեֆիցիտի հետևանք է: Խորհրդարանի ոլորտային հանձնաժողովը պարբերաբար ինչ-որ լսումներ է անցկացնում խնդրահարույց թեմաներով, որոնք սակայն ոչ մի ազդեցություն չեն թողնում իրավիճակի վրա, որովհետև դրանք աշխատում են ոչ իբրև քաղաքական պատասխանատվության մեխանիզմ, այլ զուտ իբրև «ցուցանակ»:
Այս ամենի հետևանքը կլինի շատ ցավոտ: Եվ բանն ամենևին քաղաքական հանգամանքը չէ, այլ հանրային սոցիալ-հոգեբանական: Այն առանց էլ չափազանց ծանր ռեժիմում է քաղաքական սուր դիմակայության հետևանքով:
Դրան է ավելանում նաև այն հանգամանքը, որ կենցաղային, հանրային հարաբերություններում ուժի անկաշկանդ կիրառումը կամ դրա սպառնալիքը դառնում են «նորմ»: Իսկ, ի տարբերություն քաղաքականության, հասարակական հարաբերությունների մակարդակը արդեն մանր հյուսվածքային-բջջային է: Եթե սոցիալ-հոգեբանական լարումը և քայքայումը հասնում է այդ մակարդակ, այն արդեն կարող է բերել տոտալ և գրեթե անշրջելի կոլապսի:
Բաց մի թողեք
Մոսկվան ադրբեջանցիներին սպանողներին կհանձնի՞ Բաքվի արդարադատությանը
Ադրբեջանական լրատվամիջոցները դուխ են տալիս․ Հարգելի Նիկոլ Վովաևիչ, մի լսեք ոչ ոքի, տրորեք բոլորին ․․․
Արթուր Սարգսյանին ցանկանում են զրկել պատգամավորական անձեռնմխելիությունից