Աշոտ Փաշինյանը երեկ երկրորդ անգամ «հանձնվեց» հոր կողմից

Փաշինյանների ընտանիքի զավակը՝ Աշոտ Փաշինյանը, երեկ երկրորդ անգամ «հանձնվեց» հոր կողմից:

Հրապարակ թերթը գրել է․ Նիկոլ Փաշինյանն առաջին անգամ դա արել էր իր բերած պատերազմում ջախջախիչ պարտությանը հաջորդած առաջին տարում՝ 2021-ի արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններին ընդառաջ, երբ Շիրակի մարզի Մեծ Մանթաշ համայնքում իր համակիրների հետ հանդիպման ժամանակ հայտարարեց` համապատասխան մարմիններին հանձնարարել է, որ Ադրբեջանին պաշտոնապես փոխանցեն իր որդուն` Աշոտ Փաշինյանին գերիների դիմաց փոխանակելու առաջարկը։ «Իմ որդին պատրաստ է պատանդի կարգավիճակով գնալ Բաքու, մեր բոլոր գերիների վերադարձի պայմանով։ Բայց ես ուզում եմ, որ հանկարծ չմտածեք, թե սա միակ գործիքն է կամ հուսահատ քայլ է՝ մեր գերիների խնդիրը լուծելու համար, այս ընթացքում շատ ինտենսիվ աշխատանք է տարվում»,- այն ժամանակ հայտարարել էր նա։

Երկրորդ անգամ Փաշինյանը որդուն՝ Աշոտին, Բաքվին «հանձնեց» երեկ, բայց արդեն ոչ թե պատանդի, այլ հանցագործ-ահաբեկչի կարգավիճակով: «ՏՊԼ-ն, ՍՔ-ն եւ ՌՍ-ն շարունակաբար պնդում են, թե ես Հայաստանը ներքաշել եմ պատերազմի մեջ։ ՏՊԼ, ՍՔ եւ ՌՍ, բա որ ես եմ Հայաստանը պատերազմի մեջ ներքաշել, բա 2018-ի դրությամբ ՀՀ 18 տարեկան զինվորն ի՞նչ գործ ուներ ՀՀ ինքնիշխան տարածքից դուրս»,- իր ֆեյսբուքյան էջում գրած այս տողերով Փաշինյանը փաստացի ու բառացի Հայաստանն օկուպանտ հռչակեց, իսկ ՊԲ-ում զինծառայություն անցած երիտասարդներին, այդ թվում՝ իր որդի Աշոտին՝ հանցագործ-ահաբեկիչներ, որոնք, ոչ ավել, ոչ պակաս, Ադրբեջանից իբրեւ թե օկուպացված տարածքում 2 տարի շարունակ զինվորական պատրաստություն են անցել:

Փաշինյանը չբավարարվեց այսքանով, մի քանի ժամ անց նորից պնդեց իր տեսակետը՝ այս անգամ սլաքներն ուղղելով միայն առաջին նախագահին եւ պահանջելով բացատրել. «ՏՊԼ-ին ո՞վ եւ ի՞նչ իրավական ակտով էր թույլ տվել Ալմա-Աթայի հռչակագրի ընդունումից եւ վավերացումից հետո ՀՀ 18 տարեկան զինվորներին տեղակայել ՀՀ միջազգայնորեն ճանաչված տարածքից դուրս»։

Գործնականում Նիկոլ Փաշինյանը հրապարակային ցուցմունք է տալիս Հայաստանի Հանրապետության դեմ, բայց գիտակցո՞ւմ է արդյոք, որ այդ ցուցմունքի թիրախում ոչ միայն ՀՀ նախկին նախագահներն են, այլեւ հազարավոր զինվորականներ, նաեւ` սեփական որդին, որը 2018 թ. մայիսի 27-ին հոր հերթական ուղիղ եթերի ժամանակ նրա կողքին կանգնած էր եւ ասում էր, որ կամավոր որոշում է կայացրել՝ մեկնել Արցախ, ու այդ որոշման հիմքում ընկած է իր վերլուծությունը, որ «Արցախյան կոնֆլիկտի, հայ-ադրբեջանական կոնֆլիկտի խաղաղություն հաստատելը հայկական ձեռքերում է, եւ դրա միակ արժանապատիվ եւ էֆեկտիվ ճանապարհը հայկական բանակի, արցախյան բանակի հզորացումն է», եւ ինքը որոշել է նպաստել դրան:

Իսկ արդեն 2020 թ. հոկտեմբերի 8-ին՝ ծառայության մեկնելիս, «Զինուժ» մեդիայի տեսախցիկի ու խոսափողի առաջ խրոխտ դեմքով ու գոհ ժպիտով Աշոտը հայտարարում էր, որ կամավոր է Արցախ մեկնում. «Ինձ էստեղ բերել ա մեր բոլորի երջանիկ ու խաղաղ ապրելու իրավունքը եւ այն փաստը, որ այսօր էդ իրավունքը ոտնահարվում ա: Ինձ էստեղ բերել ա երջանիկ կյանքի համար պայքարը: Գնում ենք հաղթելու, գնում ենք երջանիկ ապրելու, գնում ենք մեր եղբայրների ու քույրերի համար երջանկություն կառուցելու»: «Ազատություն» ռադիոկայանին էլ Աշոտ Փաշինյանն ասաց. «Ես գնալու եմ առաջնագիծ՝ Ղարաբաղ եմ գնալու, դիմում եմ գրել, Արցախի Հանրապետություն եմ գնալու, իսկ թե կոնկրետ որ զորամաս, վիճակահանությունից պարզ կլինի։ Էդ որոշումը դեռ փոքր ժամանակվանից եմ կայացրած եղել»։

Այն, ինչ հիմա ասում է Նիկոլ Փաշինյանը, մաքուր ադրբեջանական նարատիվ է: Բաքվում այդ նույն մեղադրանքներով այսօր դատում են Արցախի ռազմաքաղաքական ղեկավարությանն ու մյուս հայերին: Նիկոլ Փաշինյանի այսօրվա տրամաբանությամբ, Աշոտ Փաշինյանն ինքնախոստովանական ցուցմունք է տվել՝ եւ ոչ մեկ անգամ, ասել է՝ կամավոր է գնում եւ փոքրուց է այդ որոշումը կայացրել, այսինքն՝ նրան ոչ ոք չի ստիպել, դա իր ազատ ընտրությունն  է եղել: Այսինքն, նա հայտարարել է, որ գնում է ադրբեջանապատկան տարածք, գնում է օտար պետությանը պատկանող հողի, իբրեւ թե, օկուպացիան էլ ավելի ամրացնելու, ասել է թե՝ գնում է որպես «զավթիչ»:

Հասկանո՞ւմ է արդյոք Փաշինյանն իր հայտարարությունների հետեւանքները, ի դեպ, ոչ միայն որդու, այլեւ հենց իր համար: 2018-ի հուլիսի 26-ին ռուսական «Էխո Մոսկվի» ռադիոկայանի հետ հարցազրույցում խոսելով որդու զինծառայության մասին՝ Փաշինյանն ինքն էր հայտարարել. «Այն, որ որդիս ծառայում է Ղարաբաղում, նշանակում է, որ ես պատերազմ չեմ ցանկանում, սակայն դա նաեւ նշանակում է, որ ոչինչ չեմ խնայի իմ երկրին ու ժողովրդին պաշտպանելու համար: Եթե Ադրբեջանը պատերազմ սկսի, մենք կսկսենք պատերազմել, չնայած չենք ուզում»: Իսկ ամբողջ ծառայության ընթացքում Փաշինյանները՝ ընտանյոք հանդերձ, զինվոր որդու հետ հայրենասիրական զեղումներով ֆոտոսեսիաներ էին տարածում Արցախից, այսինքն՝ նրանք ընտանիքով են խրախուսել, ինչպես Փաշինյանն է այսօր ասում` 18 տարեկան զինվորներին ՀՀ միջազգայնորեն ճանաչված տարածքից դուրս տեղակայելը:

Անշուշտ, սա ո՛չ առաջին, հավանաբար, ո՛չ էլ վերջին դրվագն է, որտեղ Նիկոլ Փաշինյանն ապացուցում է, որ իր հրապարակային խոսքը զրո արժեք ունի, որ, կախված իրավիճակից եւ նպատակահարմարությունից, կարող է մեկ վայրկյանում փոխել խոսքը, հրաժարվել կամ գլխիվայր շուռ տալ: Ի դեպ, օրվա ֆեյսբուքյան հախուռն գրառումների արանքում Փաշինյանը մի հրապարակային խոստովանություն էլ հասցրեց անել: Այս անգամ՝ ԵՄ-ին Հայաստանի անդամակցության կեղծ օրակարգի վերաբերյալ:

Ժողովրդավարությանը վերաբերող քննարկման ժամանակ նա հայտարարեց, որ կառավարության խնդիրը ԵՄ ստանդարտներին հասնելն է, եւ որ «մենք հասկանում ենք, որ նույնիսկ դրանից հետո կարող է չդառնանք ԵՄ անդամ, բայց մեր հիմնական խնդիրը ԵՄ ստանդարտներին հասնելն է, որովհետեւ, երբ մենք էդ կետին հասնենք, կընդունվենք՝ լավ, չընդունվենք` մենք մեր խնդիրը լուծել ենք»: Փաստ է, որ մոռացել է, որ իր խորհրդարանական մեծամասնությունն օրենքի ուժ է տվել Եվրամիությանը Հայաստանի անդամակցության գործընթացի մեկնարկի մասին նախագծին: Հավանաբար, գիտակցում է այս օրակարգի անիրատեսական լինելն ու արդեն այս գլխից իրեն հատուկ «կռուտիտներն» է անում:

Մի զավեշտալի դրվագ էլ՝ նույն քննարկումից․ Փաշինյանը ենթագիտակցաբար, լեզվի սայթաքումով, մատնեց իրեն, որ մտածում է նաեւ ընտրություններ կեղծելու մասին: Խոսելով իր իշխանության՝ իբրեւ թե ժողովրդավարական ձեռքբերումների մասին, նա հարցրեց. «Հայաստանում մենք կարա՞նք ընտրություն կեղծենք, չենք կարա, ոչ թե նրա համար, որ չենք ուզում կամ ուզում ենք… », ապա փորձեց հումորի տալ ու հայտարարեց` «չի կարա դա տեղի ունենա»: