Հայաստանի սահմանների ուղղությամբ ադրբեջանցիների շարունակվող կրակոցներին, որոնք նվազագույնը հոգեբանական ահաբեկություն են սահմանամերձ գոտիների քաղաքացիական բնակչության հանդեպ, Հայաստանում կառավարող մեծամասնության ներկայացուցիչները արձագանքում են «խաղաղության ճանապարհի» անշեղության մասին հավաստիացումներով:
Հնչում է հետևյալ տրամաբանությունը, որ չնայած Բաքվի այդ սադրանքներին, Հայաստանը շարունակելու է չպատասխանել և մնալ խաղաղության հետևորդի դիրքում:
Երևանից հնչող այդ արձագանքները վկայում են, որ գործնականում գոյություն չունի կայունության կառավարման որևէ գործուն մեխանիզմ: Հակառակ դեպքում, Երևանն ինչո՞ւ պետք է կարիք ունենար զերծ մնալ նույնիսկ ադրբեջանական կրակոցներին համարժեք քաղաքական գնահատական տվող հայտարարություններից:
Ակնառու է, որ պաշտոնական Երևանն անգամ գնահատականների հարցում է զգույշ ուր մնաց կրակոցներին պատասխանելու հարցերում: Սա նշանակում է, որ «խոստովանվում» է Ադրբեջանին զսպող որևէ մեխանիզմի բացակայության մասին, եթե էսկալացիա թույլ չտալու տարբերակ է դիտվում Ադրբեջանի կրակոցների հանդեպ այդօրինակ հանդուրժողությունը:
Սա, իհարկե, զարմանալի չէ: Զարմանալի է այն, որ չնայած այդ ակնառու իրողությանը, Հայաստանի հասարակական-քաղաքական կյանքում կա «բանավեճ»՝ այս կամ այն մեխանիզմին ապավինելու վերաբերյալ:
Այսինքն, չկա մեխանիզմ՝ ինչը խոստովանում է պաշտոնական Երևանը, բայց փաստորեն Հայաստանում կա գոյություն չունեցող մեխանիզմների վերաբերյալ քաղաքական բանավեճ: Իսկ դա Հայաստանում հասարակական-քաղաքական քննարկումների մի առանցքային մաս հանդիսացող «բանավեճ» է:
Այսինքն, այդ դրվագը վկայում է, թե որքան անպտուղ և անհեռանկար է հասարակական-քաղաքական քննարկումների մի զգալի մաս, որքան է այն կտրված իրականությունից, գոյություն ունեցող իրողություններից:
Քննարկումներ ոչ թե որևէ մեխանիզմ ձևավորելու մասին, այսինքն՝ որևէ մեխանիզմի հեռանկարի, դրա ձևավորման, բովանդակության և այլնի մասին, այլ քննարկում ու «բանավեճ» գոյություն չունեցողի մասին՝ «կամ-կամ»-ի տրամաբանությամբ:
Մինչդեռ, ռեգիոնալ զսպման և անվտանգության մեխանիզմների հարցնն այսօր, ըստ էության, նույնիսկ աշխարհաքաղաքական օրակարգի հարց է: Հայաստանն, անշուշտ, օբյեկտիվորեն չունի այդ օրակարգի վրա էական որևէ ազդեցության լծակ, բայց հարցը էական է դառնում նաև ցանկացած շահառու սուբյեկտի ներքին օրակարգի տեսանկյունից, թե ինչպիսին կարող են լինել գործուն մեխանիզմները իրենց կառուցվածքով ու բովանդակությամբ:
Երբ խոսքը ամբողջատիրական սուբյեկտների մասին է, ինչպես օրինակ Ադրբեջանը, այստեղ քննարկումները բնականաբար մի կողմից իրատեսական չեն, մյուս կողմից՝ ավելորդ են: Բայց, եթե ռեսուրսը ժողովրդավարությունն ու բազմակարծությունն է, այն պետք է արդյունավետ ուղղվի դեպի բովանդակային քննարկումներ, որոնք կհարստացնեն Հայաստանի սցենարային բազաները, հետևաբար նաև պետական ճկունության հնարավորությունները:
Այդ խնդիրը, սակայն, բացարձակապես առաջնահերթներից չէ թե՛ պետական, թե՛ քաղաքական տիրույթներում:
Բաց մի թողեք
Մեհթիևը «չի հանձնվում», Ադրբեջանում առնետավազք է սկսվել
Իշխանությունն արդեն մտնում է մեր ննջարաններն ու զուգարանները
Մանր քարիկներ կհպվեն եկեղեցու պատերին ու կթափվեն պատերի տակ՝ իբրև աղբ