ՌԴ նախագահ Պուտինը հեռախոսազրույց է ունեցել ոչ միայն Իրանի նախագահ Մասուդ Փեզեշքիանի, այլ նաև Իսրայելի վարչապետ Նաթանյահուի հետ: Դժվար է պատկերացնել, որ հեռախոսազրույցների ժամանակագրությունը պլանավորվել է «ինչպես պատահի», այլ ոչ թե հենց այն մտայնությամբ, որ դրանք տեղի ունենան միևնույն օրը: Դա արվել է պարիտետ պահելու՞ համար, թե՞ կոնկրետ հարցեր քննարկելու:
Թերևս երկրորդը, որովհետև Ռուսաստանն առանձնապես չունի Իրանի և Իսրայելի միջև պարիտետի խնդիր, առավել ևս այն պարագայում, երբ հունվարի 17-ին ստորագրվել է ռազմավարական գործընկերության համապարփակ պայմանագիրը Իրանի հետ: Հետևաբար, քննարկվել են, թերևս, կոնկրետ խնդիրներ, որոնք կապված են, ըստ ամենայնի, Իրանի միջուկային ծրագրի, և այդ համատեքստում թերևս մերձավորարևելյան անվտանգության համակարգի հեռանկարների հետ:
Հատկանշական է, որ Փեզեշքիանի հետ զրույցում ՌԴ նախագահը հայտնել է Իրանի ու ԱՄՆ երկխոսությանը աջակցելու պատրաստակամությունը, «արդարացի» համաձայնության հասնելու համար: Իսկ Նաթանյահուի հետ Պուտինը խոսե՞լ է այդ մասին: Պարզ չէ, որովհետև հաղորդագրությունը գործնականում կենտրոնացած է Հաղթանակի օրվա վրա: Իհարկե, այստեղ էլ կա շատ ուշագրավ երանգ:
Հաղորդվում է, որ Պուտինն ու Նաթանյահուին հաստատել են Երկրորդ աշխարհամարտի վերաբերյալ ճշմարտությունը պաշտպանելու անհրաժեշտությունը, նաև նացիզմի ջախջախման հարցում «Կարմիր բանակի և ամբողջ սովետական ժողովրդի որոշիչ ներդրումը»: Ի՞նչ է դա նշանակում:
Պուտինը Նաթանյահուի առաջ դնում է երկրորդ համաշխարհային պատերազմի արդյունքի «խորհրդային բաժինը» ճանաչելու պահանջ կամ պայմա՞ն: Սա ուշագրավ կարող է լինել նրանով, որ այդ համատեքստում Մոսկվան կարող է դիտարկել նաև Ադրբեջանը:
Հետևաբար, արդյո՞ք ՌԴ նախագահը Նաթանյահուի հետ զրույցում շոշափել է Ադրբեջանը, առավել ևս իրանյան թեմայի համատեքստում, որը, թերևս, ոչ մի կերպ չէր կարող շրջանցվել նրա և Իսրայելի վարչապետի հեռախոսազրույցում:
Սա առավել ուշագրավ է դառնում այն պարագայում, երբ մայիսի 7-11-ը սպասվում էր Բենիամին Նաթանյահուի այց Ադրբեջան, սակայն այն հետաձգվեց այն բանից հետո, երբ Թուրքիան հայտարարեց օդային տարածք չտրամադրելու մասին: Եթե Ռուսաստանն ու Իրանն ամրապնդում են ռազմավարական գործընկերության մեծ պայմանագիրը, ապա տրամաբանություն կա այն հարցում, որ Իսրայելի առաջ դրվելու է Ադրբեջանում ներկայությունը սահմանափակելու խնդիր:
Հակառակ պարագայում բարդ է պատկերացնել ռուս-իրանական կայուն ռազմավարական գործընկերություն, որի միջև կլինի իսրայելական սեպն Ադրբեջանում:
Բայց Ռուսաստանն ի վիճակի՞ է այդպիսի պայման թելադրել Իսրայելին: Թեև եթե Եմենի հութիները ի վիճակի են շրջանցել իսրայելական հակաօդային պաշտպանության համակարգն ու բալիստիկ հրթիռ հասցնել Թել Ավիվի Բեն Գուրիոն օդանավակայան, ապա պետք չէ բացառել, որ Մոսկվան կարող է Թել Ավիվի առաջ դնել այդպիսի պայման, իհարկե հնարավոր է դիմացն առաջարկելով «փոխհատուցում»:
Պետք չէ բացառել, որ այն լինի Սիրիայի տեսքով: Առավել ևս, որ այդպիսով կխփվի երկու նապաստակ: Մյուսը կլինի Թուրքիան, որը Սիրիայում բախվել է իսրայելական ագրեսիայի՝ գրեթե անլուծելի թվացող հարցի հետ:
Բաց մի թողեք
Հայհոյանքը, ուժի անկաշկանդ կիրառումը կամ դրա սպառնալիքը դառնում են «նորմ»
Նոր պատերազմ կլինի Ղազախստանում, Պուտինը բոլոր նախկիններին վերադարձնում է, որ ԽՍՀՄ վերականգնի
Բիձինա Իվանիշվիլին կհեռանա՞, թե՞ Վրաստանը կտանի ԵԱՏՄ