Սիրիայի արտաքին գործերի նոր նախարարը կոչ է արել Իրանին քաոս չհրահրելու երկրում: Նա այդ կոչն արել է Իրանի գերագույն հոգևոր առաջնորդի հայտարարությունից հետո, որով Ալի Խամենեին դիմել էր Սիրիայի երիտասարդությանը՝ հորդորելով հաստատակամորեն դեմ կանգնել երկրում իրավիճակն ապակայունացրած ուժերին: Իրանը Սիրիայում կայունության պահապանի դերից կանցնի՞ ապակայունության վրա խաղադրույքի:
Համենայն դեպս, Իրանի պարտության մասին խոսակցություններով հանդերձ, պատկերը իսկապես կարող է լինել բազմիմաստ եւ բազմաշերտ: Առավել ևս, որ ժամանակակից՝ փլուզվող հարաբերությունների և կառուցակարգերի պայմաններում, երբ հինն այլևս գրեթե «ավերակ» է, իսկ նորը՝ շատ հեռու, պետությունների համար թերևս առավել արդյունավետ քաղաքականության հեռանկար է բացում անմիջական պատասխանատուի կարգավիճակ չունենալը, քան դրա ծանրության տակ լինելը:
Սա բոլորովին չի նշանակում, թե Իրանը հենց այդ հաշվարկով էլ զիջել է Սիրիան Թուրքիային: Թե ինչ հաշվարկներ են արվել, անշուշտ դուրս է մեր իմացությունից: Կա մի աներեր իրողություն՝ անիմանալի են կայսրությունների հաշվարկները: Իսկ Իրանը շարունակում է իր աշխարհաքաղաքական գոյությունը հենց այդ մասշտաբի չափումների համակարգով: Մեծ հաշվով, Սիրիայի շուրթերով բարբառում է Թուրքիան, որը Սիրիայում մնացել է պատասխանատվության տակ:
Այդ պատասխանատվությունը զգացնել է տալու ժամանակի ընթացքում, և Անկարան, անշուշտ, հիանալի է դա գիտակցում: Մեծ հաշվով, Իրանի համար Սիրիան կարող է դառնալ Անկարայի հանդեպ լծակ, որքան էլ չհնչի տարօրինակ կամ միարժեք: Այդ իմաստով, Մերձավոր Արևելքը «ջրերը» ոչ թե «զուլալվել» են, այլ առավել խառնվել իրար ու պղտորվել:
Հայաստանը, իհարկե, չի կարող հավակնել այդ ջրերում ձկնորսի դերի, սակայն այսօր շատ կարևոր է ուշադիր լինել դրանց նկատմամբ, պարզապես այնտեղ որսվող «ձուկ» չդառնալու համար, առավել ևս նկատի ունենալով այն, որ Թուրքիայի միջոցով Մերձավոր Արևելք «խցկվելու» ակնառու մտադրություն ունի Ադրբեջանը:
Բաց մի թողեք
Սերժ Սարգսյանը՝ ՀՀԿ անվամբ, պահանջոմ է հրապարակել բոլոր փաստաթղթերը, Նիկոլ Փաշինյանը կլսի՞ նրանց կոչը
Բեմադրելով Ռուբեն Վարդանյանի կեղծ դատավարությունը՝ իշխանությունները կարծես թե վճռական են իրենց համար ռազմավար ապահովելու հարցում․ Le Parisien
Ճապոնիայում գռեհկացված պրակտիկան չի անցնի, այնտեղ հանրային կարծիքը կայուն է, Հայաստանում՝ հեղհեղուկ