Հայ Առաքելական Եկեղեցու Արագածոտնի թեմում Երիտասարդաց միությունների անդամների հետ Արցախի հերոս, գնդապետ Քյոխ մականվամբ՝ Կարեն Ջալավյանի հանդիպման մասին: Հյուրը պատմել է դեպի Աստված դարձի ճանապարհի, իր կյանքում և, առավելաբար, ծառայության ընթացքում տեղի ունեցած Աստծո հրաշքների, հավատալու և աղոթելու, հայրենիքը սիրելու կարևորության մասին և ամփոփել, որ «ոչ ոք չի կարող հաղթել հավատքով և աղոթող զինվորին»:
1946 թ. խորհրդային գաղափարախոս Անդրեյ Ժդանովը Աննա Ախմատովայի մասին ասել է, որ չի հասկացվում՝ «անառակ է, թե՞ միանձնուհի»: Հիմա պարզ չէ՝ ԼՂՀ Պաշտպանության բանակում գնդապետ Ջալավյանը զորամասի հրամանատար-պրոֆեսիոնալ զինվորական է եղել, թե՞ «աբեղա»:
Ովքեր եղել են ղարաբաղա-ադրբեջանական զորքերի շփման գծում, կվկայեն, որ 2010-ական թվականներից դիրքերում բուռն «եկեղեցաշինություն» է սկսվել: Մարտական սպառազինությունը նույնն էր մնացել, նույնն էին խրամատները, խրամաբջիջները՝ հողափոր-ձեռնաշեն:
Այդ տարիներին մի կատակախոս ասել է, որ Պաշտպանության բանակում «մարտավարություն չէ, արտավարություն է»: Բանակային «ֆեոդալիզմ» էր. զորամասի հրամանատարն ուներ իր տնտեսությունը, հավանաբար նաև զորամասային կապելան, որը զինվորներին ներշնչում էր հավատ առ այն, որ վտանգի պահին Աստված նրանց չի լքի:
Հրամանատարությունը հղփանում էր, իսկ զորամասային կապելանը՝ զինվորներին համոզում, որ կարելի է հենակետում հույսը դնել մի ձեռքի գնդացրի, մի «Կալաշնիկով» ավտոմատի և երկու նռնակի վրա: Մնացածը «Աստծո գործն է, նա կփրկի»:
Հավատացյա՞լ է ՊԲ նախկին զորամասի նախկին հրամանատարը: Դա իր անձնական ընտրությունն է, կարող է մեկնել Երուսաղեմ: Բայց երիտասարդներին հանդիպել և ասել, որ Աստված իրեն փրկել է, փարիսեցիություն է, որովհետև Աստված նրա հրամանատարության զինվորներից և սպաներից շատերին չի փրկել: Նրանք զոհվել են թե ապրիլյան քառօրյա մարտերում, թե քառասունչորսօրյա պատերազմում, թե 2022 թ. օգոստոսի 3-ին, թե անցյալ տարվա սեպտեմբերի 19-ին:
Իսկ նողկալին այն է, որ գնդապետ Կարեն Ջալավյանը Երևան է հասել ավելի վաղ, քան ցամաքած դիրքերից փրկարարները կտարհանեին իր հրամանատարության զինվորների, սպաների մարմինները, կկազմակերպվեր Եռաբլուրում նրանց հուղարկավորությունը: Չխոսած այն մասին, որ մարտական փառքով պսակված նրա տասնյակ զինվորների աճյունները հողին են հանձնվել Ստեփանակերտում և դեռ այնտեղ են: Այդպես դեպի Աստված դարձ չի լինում: Այդպես առհասարակ չի լինում և չպետք է լինի:
Գնդապետ, Արցախի հերոս Ջալավյանին կարելի էր հասկանալ, եթե նա ասեր, որ պատրաստ է մարտական փորձը փոխանցել Հայոց բանակին, հայտարարեր, որ կարող է ստանձնել հայ-ադրբեջանական սահմանի ցանկացած հատվածի պաշտպանությունը: Մնացածը չեմ ասում: Անհասկանալի է, թե նա ի՞նչ օրինակ է ներշնչում: Կղերա-ֆեոդալական բանակի, ինչպես ղարաբաղցին է ասում՝ «թթուն խմել ենք»:
Այդ «ֆենոմենը» ոչ միայն ակտուալ չէ, այլև չափազանց վտանգավոր է՝ ինչպես պատերազմի մասին հրաշապատում առասպելները: Եվ ինչո՞ւ է Հայ Առաքելական եկեղեցին հովանավորում դառը-դաժան իրականության միֆականացումը:
Ավարայրի Վարդանանք սրբադասված են, բայց սրբերը «օգնական» են այնքանով, որ իրականությանը չեն միջամտում: Ովքեր Աստծուն նվիրվելու ուխտ ունեն, կարող են մտնել մենաստան: Հայոց բանակը պետք է շնչի շոշափելի-առարկայական միջավայրի սթափ և խորքային գնահատման ռեժիմում: Անցյալի միֆերը Լեթայի ջրերինն են:
Բաց մի թողեք
Մանիպուլյացիա ոստիկանությունից․ ուժեղացված ծառայության արդյունքում ոստիկանները հայտնաբերել են ոչ թե իրական, այլ խաղալիք զենք
«Վերադարձ Արցախ»․ կենա՞ց, թե՞ իրական հնարավորություն
Մեղրիում Իրանը պաշտպանում է Թավրիզը` դարձյալ աջակից է լինելու Արեւմուտքը