Ադրբեջանի այսպես ասած նորընտիր խորհրդարանի առաջին նիստին ելույթ ունենալով, Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիեւը հայտարարել է, որ Ադրբեջանը պետք է շարունակի մեծ փողեր հատկացնել զինված ուժերի հզորացմանը:
Ըստ նրա, միջազգային իրավիճակը, ինչպես նաեւ «Հայաստանում ռեւանշիստական տրամադրությունները» անհրաժեշտություն են դարձնում անվտանգության ուղղությամբ քայլերը չնվազեցնելը, այլապես կունենան խնդիրներ:
Հատկանշական է, որ Ալիեւը նոր խորհրդարանի աշխատանքի մեկնարկին իր ելույթում շեշտադրում է ոչ թե Ադրբեջանի խաղաղ զարգացման մասին, այլ զինուժը ավելի հզորացնելու: Հատկանշական է նրանով, որ շատերի մոտ էր հարց առաջացրել, թե Ադրբեջանն ինչու՞ է 2025 թվականի սկզբին նախատեսված խորհրդարանի հերթական ընտրությունն Իլհամ Ալիեւը տեղափոխում առաջ եւ արտահերթ կարգով անցկացնում օգոստոսին:
Առավել եւս, որ մինչ այդ էլ Ալիեւը արտահերթ կարգով անցկացրեց 2025-ի ապրիլին նախատեսված նախագահի ընտրությունը: Ինչի՞ համար է Ալիեւն ընտրություններից «ազատել» 2025 թվականի առաջին կեսը: ՄԻ կողմից, այսօրվա աշխարհում անվտանգության եւ դրա ապահովման մեխանիզմների ուղղությամբ ներդրվող միջոցներն ավելացնելը այսպես ասած համաշխարհային տրենդ է:
Իր պաշտոնին հրաժեշտ տվող ՆԱՏՕ Գլխավոր քարտուղար Ստոլտենբերգը օրեր առաջ հայտարարել է, որ ՀՆԱ 2 տոկոսը դաշինքի ընդհանուր բյուջեին հատկացնելը այլեւս բավարար չէ ՆԱՏՕ անդամների համար, պետք է ավելացնել ծախսերը:
Պաշտպանական կարողությունները մեծացնում են բոլորը, եւ այդ իմաստով անսպասելի չէ, որ դրա մասին է խոսում նաեւ Իլհամ Ալիեւը: Եվ նրա պարագայում դա առավել եւս անսպասելի չէ, հաշվի առնելով այն առավելապաշտական քաղաքականությունը, որ վարում է Ադրրբեջանը Հայաստանի հանդեպ: Միեւնույն ժամանակ, Ալիեւի համար այդ հարցը ունի նաեւ ներքին սպառման կարեւոր նշանակություն:
Ադրբեջանի պետական եւ ազգային ինքնությունը նա կառուցել է հայերի հանդեպ ատելության, Հայաստանի, Արցախի հանդեպ ռեւանշի վրա: Եթե նա կանգ առնի, ապա ըստ էության դա կնշանակի Ադրբեջանում ինքնության ճգնաժամի սկիզբ, ինչն էլ կարող է լուրջ մարտահրավեր լինել իր իշխանության համար: Բաքվի առավելապաշտությամբ Ալիեւը սնուցում է այն ինքնությունը, որը կառուցել է, բայց որը «ռիսկի» տակ է հայտնվել իր «հաղթանակի» հետեւանքով:
Սա պարադոքս է, բայց այն կա եւ Բաքվի ղեկավարը անշուշտ հասկանում է դրա գոյությունից բխող միջնաժամկետ ու կարճաժամկետ ռիսկերը: Այդ իմաստով, Ալիեւն իր ագրեսիվ եւ առավելապաշտ քաղաքականությունը շարունակելու է առնվազն այնքան ժամանակ, քանի դեռ չի գտնի իր իսկ կառուցած ադրբեջանական ինքնության նոր բովանդակությունն ու եղած իրավիճակից դրա տրանսֆորմացիայի մեթոդաբանությունը:
Այդ իմաստով, խաղաղությունն Ալիեւի համար ոչ միայն ծրագրային նպատակ չէ, այլ հակառակը՝ խաղաղությունը նրա համար ներկայումս քաղաքական սպառնալիք է, որը նա փորձում է չեզոքացնել Կովկասում ռազմական սպառնալիքների իր քաղաքականությամբ:
Բաց մի թողեք
Զիջելով հայ – իրանական սահմանապահությունը որտե՞ղ է քցում Հայաստանին Պուտինը
Հայաստանի հետ Ադրբեջանի հարաբերությունների կարգավորումը խոչընդոտում է Մոսկվան
Արևմուտքը փորձելո՞ւ է Հարավային Կովկասում Ռուսաստանի «կապանքները կոտրել»