Ծածկում է մարդկանց աչքերը եւ խանգարում է տեսնել իրականությունը

Ինչու, այնուամենայնիվ, Ծաղկազարդի օրը մարդիկ ցնծությամբ ողջունեցին Քրիստոսի մուտքը Երուսաղեմ, իսկ դրանից ընդամենը հինգ օր անց՝ ուրբաթ, միահամուռ կոչ արեցին նրան խաչել: Իմ բացատրությունն է՝ մարդիկ հիասթափվել էին:

Ընդ որում, հիասթափվել էին ոչ միայն «շարքային» մարդիկ, որոնց վրա գուցե եւ որոշ չափով ազդում էր փարիսեցիների եւ օրենքի ուսուցիչների քարոզչությունը, այլեւ Հիսուսի կողմնակիցները, այդ թվում՝ առաքյալները:

Նրանք, ըստ ամենայնի, ակնկալում էին տեսնել ինչ-որ սուպերառաջնորդի, որն աշխարհը շուռ կտա: Ոմանք գուցե կարծում էին, որ նա հեղափոխություն կանի, կքշի հռոմեացիներին եւ կդառնա Իսրայելի իրական թագավոր: Իսկ Հիսուսն իրեն պահեց զուտ որպես մարդ՝ ձերբակալվեց, դատապարտվեց եւ խաչվեց: Հետո հարություն առավ:

Եվ դրանով, որքան էլ պարադոքսալ թվա առաջին հայացքից, շուռ տվեց աշխարհը: Այդ (եկեք ընդունենք, ոչ ստանդարտ) վարքի գլխավոր իմաստը, կարծում եմ, մարդկային կյանքն արժեւորելն է՝ ինչի համար է մարդն ապրում եւ ինչ է հետը տանում դեպի հավերժություն: Հիսուսը մեզ սովորեցնում է գնահատել այդ կարճատեւ, բայց թանկարժեք եւ յուրահատուկ ժամանակահատվածը:

Ցավոք, պատմության ընթացքում, հատկապես քաղաքականությամբ հիվանդ մարդկանց վերաբերմունքը կյանքին զուտ «վիճակագրական» է: Իրականում թվերը, քրիստոնեական մոտեցման դեպքում, կարեւոր չեն՝ 10, 210, մեկ, թե միլիոն:

Կարեւոր է մեր վերաբերմունքը մարդկային կյանքի հանդեպ: Ամեն մի մարդու կյանքը բացարձակ արժեք է: Եթե կյանքի նկատմամբ վերաբերմունքը միջնորդավորվում է քաղաքական, քարոզչական, գաղափարախոսական կամ կոմերցիոն հաշվարկներով, ապա եզակի, անկրկնելի կյանքի իմաստը կորում է:

ՔՊ-ականները, փաստորեն, առաջարկում են հաշվել, թե որքան հայաստանցի է զոհվել 44-օրյա պատերազմի ընթացքում, եւ որքան՝ արցախցի: Այսպես ասած, «մրցել զոհվածներով»: Այդ, չափազանց ցինիկ մոտեցման պարագայում մարդկային կյանքը դառնում է վիճակագրական նյութ:

Հաշվարկներ են կատարում, որոնք պետք է ապացուցեն այս կամ այն հայ մարդկանց զոհերի գերակայությունը: Ըստ այդ հաշվարկների արդյունքների՝ պետք է գալ եզրակացության, ովքեր են արժանի հարգանքի, ովքեր՝ պարսավանքի:

Դա հոգեւոր կատարակտի նման մի բան է, որը ծածկում է մարդկանց աչքերը եւ խանգարում է տեսնել իրականությունը:

Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ