Ցանկացած պայմանագիր գործարք է: Այդ բառից պետք չէ վախենալ. դու ինչ-որ բան զիջում ես, որպեսզի ինչ-որ բան ստանաս: Եթե քեզնից ստանալիք չկա, կամ դու ստանալիք չունես, պայմանագիր կնքելն անիմաստ է:
Հիմա փորձենք հասկանալ, թե ինչից ենք հրաժարվում եւ ինչ ենք ստանում: Մի կողմ թողնենք հավաստիացումները, թե Հայաստանն ու Ադրբեջանը ճանաչում են միմյանց ինքնիշխանությունը եւ տարածքային ամբողջականությունը:
Այս պահին աշխարհում մի քանի զինված հակամարտություն կա՝ այն պետությունների միջեւ, որոնք փոխադարձաբար (թղթի վրա) այդ ամենը ճանաչել են: Վերցնենք որպես օրինակ այն երկու կետերը, որոնք մինչեւ վերջերս, ըստ կողմերի, համաձայնեցված չէին, իսկ հիմա «համաձայնեցվեցին», այլ կերպ ասած՝ Հայաստանը կատարեց նաեւ այդ զիջումները:
1/ Միջազգային ատյաններում հայցերից հրաժարվելը: Բացի նրանից, որ կառավարությունն այդ հայցերից հրաժարվելու իրավասություն չունի, բովանդակային առումով դա նշանակում է, որ մենք այլեւս չենք պնդում, թե Ադրբեջան պետությունը, ադրբեջանցիները հայերի դեմ հանցագործություններ են կատարել: Դա, իհարկե, համապատասխան էմոցիոնալ արձագանք է առաջացնում: Բայց, դրանից զատ, կա գործարքի տրամաբանություն. Ադրբեջանն էլ այդ դեպքում պետք է հայտարարի, թե այլեւս չի պնդում, որ Հայաստանը, հայերը հանցագործություններ են կատարել ադրբեջանցիների դեմ: Արդյոք մենք ստացե՞լ ենք այդ դիվանագիտական արդյունքը: Ո՛չ, հայերին այժմ դատում են Բաքվում: Ավելին՝ Ադրբեջանը հիմա փաստացի պահանջում է, որ Հայաստանն իրեն հանձնի իր տարածքում գտնվող «հանցագործներին»:
2/ «Երրորդ երկրների ներկայացուցիչների», ավելի կոնկրետ՝ Եվրամիության դիտորդների հեռացում հայ-ադրբեջանական սահմանից: Հիշեցնեմ, որ այդ դիտորդների ներկայությունից ամենաշատը բողոքում էր Ռուսաստանը: Իսկ Փաշինյանի «եվրոպամետ» քարոզիչները, հակառակը, պնդում էին, որ այդ դիտորդների առկայությունը մեր ինքնիշխանության եւ անվտանգության առհավատչյան է:
Դա, իհարկե, այդպես չէ: Բայց ի՞նչ ենք մենք ստացել այդ զիջման դիմաց: Ադրբեջանցիները գոնե մեկ մետր նահանջե՞լ են Հայաստանի ինքնիշխան տարածքի այն հատվածից, որը զավթել են երկու-երեք տարի առաջ:
Որ «խաղաղության համաձայնագիրն» ամենեւին խաղաղության մասին չէ, դա լավագույն ձեւով փաստում են հենց իրենք՝ Ադրբեջանի բարձրաստիճան ներկայացուցիչները: Ըստ նրանց՝ իրենք համաձայնագիր չեն ստորագրի, մինչեւ Հայաստանը չփոխի սահմանադրությունը եւ չմիանա ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի լուծարման մասին հայտարարությանը:
Կարծում եք, դրանք վերջի՞ն պահանջներն են:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ; aravot.am
Բաց մի թողեք
Գյումրիի ընտրություններն այլևս միայն Գյումրիի մասին չեն․ դիմում եմ Սարիկ Մինասյանին․ Սուրենյանց
Եթե անգամ Փաշինյանն ու Ալիևը պայմանավորվեն Երևանի հանձնման մասին՝ դարձյալ ողջունվելու է․ Վարդանյան
Իրականում սրանց ուզածը ոչ թե կրթությունն է, այլ ազգի «վերակրթությունը». Լևոն Զուրաբյան