Բալետի պարուհի Վարեչկան, որն այլևս ոչ մեկին պետք չէ, պատմում է իր կարիերայի մասին։ Նա ո՛չ աշխատանք ունի, ո՛չ փող, ո՛չ երկրպագուներ։ Նրան մնացել է միայն հիշողություններ իր անցյալ կյանքի, բեմի, նախկին, ու ողբերգական սիրո, դավաճանության, կարիերայի հանդեպ իր խելահեղ ցանկության մասին։
Հրաժարվելով բոլոր մարդկային հաճույքներից՝ նա իր ամբողջ ժամանակը նվիրում էր փորձերին։ Խելագար ինտրիգները, դավադրությունները և նույնիսկ նրան թունավորելու փորձերը չէին կարող կոտրել նրա վճռականությունը։
Բալետի պարուհին չէր ուզում հաշտվել այն դաժան ճշմարտության հետ, որը նրան ասում էին հեղինակավոր և սիրված մարդիկ. նա պարզապես տաղանդ չուներ…
Դրամատուրգն է՝ Գրիգոր Կոստանդնուպոլսկին, իսկ բեմում հրաշալի խաղաց դերասանուհի Լիլյա Մուկուչյանը, ռեժիսորը՝ Ելենա Վարդանյանն է։ Бешеная балерина – Բալետի խելագար պարուհին մոնոներկայացումն այլևս Ստանիսլավսկու անվան ռուսական դրամատիկական թատրոնի մշտական խաղացանկում է, իսկ այն նախ բեմադրվել ու խաղացվել է Արմմոնո մեկ դերասանի վարպետության դրսևորման փառատոնում, որից հետո Ստանիսլավսկու թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար Սուրեն Շահվերդյանի սիրահոժար համաձայնությամբ այն դարձել է պետական թատրոնի կողմից ներկայացվող մշտական ստեղծագործություն։
Իսկ բուն ստեղծագործությունը Գրիգոր Կոստանդնուպոլսկու կողմից առաջին հերթին ներկայացվել է ֆիլմի ձևաչափով, ապա ներկայացում դարձել միջազգային բազմաթիվ բեմերում։ Մոնո ներկայացման մեջ խրոնիկ և սրտառուչ պատմվում է բալետի պարուհու ճակատագրի մասին՝ թատրոնի փոքր բեմում։ «Տաղանդը ոչինչ չի որոշում: Զոհեր, համառություն, մոլեռանդություն»՝ ահա թերևս ներկայացման ասելիք։
Գրիգորի Կոնստանտինոպոլսկու «Կատու» հոգեբուժական կատակերգության «Խելագար բալետի պարուհի» պատմվածքի սյուժեն հիմնված է: Սա տարեց և ծերունական բալետի պարուհու մենախոսությունն է։ Բալետի պարուհին իր հոգին դատարկում է հանդիսատեսի առջև՝ պատմելով, թե ինչպես է ցանկացած զոհողության գնացել բալետի դեր ստանալու ու կատարելու իր երազանքի համար։
Մի գեղեցիկ օր բախտը ժպտում է նրան. նա սիրավեպ է սկսում քրեական հեղինակի հետ, որը, նրա համար, թատրոնին հսկայական գումարներ է հատկացնում բալետի բեմադրության համար: Սա, բնականաբար, իր սիրելիին երաշխավորում է գլխավոր դերը։ Սակայն շուտով հանցագործը սպանվում է Թաիլանդում, իսկ մեկ ամիս անց բալետի պարուհուն զրկում են դերերից, իսկ նրա երդվյալ ընկերուհուն հաստատում են։ Սա վերջին կաթիլն է, և վրդովված հերոսուհին որոշում է «այրել թատրոնը դժոխքի պես», որպեսզի հովանավորի գումարով ստեղծված բոլոր դեկորացիաներն ու զգեստները այրվեն։
Հեղինակի հարցը չափազանց արդիական է ժամանակակից մարդկային հարաբերությունների տիրույթում՝ համահունչ ես-ի պատմողական պատմության պոստմոդեռնիստական հայեցակարգին, առաջարկում է փաստերը դիտարկել փոքրիկ պատմվածքի համատեքստում։ Եվ այստեղ է, որ առավել կարևորվում է դերասանուհու խաղի վարպետությունը, ինչը հրաշալիորեն դրսևորում է Լիլյա Մուկուչյանն ու շատ հուզում, ինչպես ինձ։ Իրադարձության իմաստը մեկնաբանվում է ոչ թե որպես պատմական գործընթացի վրա հիմնված, այլ որպես իրադարձության պատմության համատեքստում առաջացող իրավիճակ։ Օբյեկտիվության նպատակը օտար է պատմողականին, անբաժանելիորեն կապված է մեկնաբանության հետ, վավերագրականի և գեղարվեստականի տարօրինակ սինթեզը հանգեցնում էմարդկային հարաբերությունների սահմանների ջնջմանը։
Շնորհավորանքներս ու շնորհակալություններս ռեժիսոր Ելենա Վարդանյանին, դերասանուհի Լիլյա Մուկուչյանին ․․․
Սիմոն Սարգսյան
Բաց մի թողեք
Ծաղրում է կրոնն ու խաչը. մի շարք հայտնիներ պահանջում են չեղարկել Սեվդալիզայի ելույթը Հայաստանում. Տեսանյութ
Մահացել է կինոռեժիսոր Արա Խանջյանը. Լուսանկար
Քաղաքականության և արվեստի խաչմերուկում. բացվել է Արամ Մանուկյանի գեղանկարչական աշխատանքների ցուցահանդեսը․ Լուսանկարներ