ՀՀ ԱԳ փոխնախարար Մնացական Սաֆարյանը ԱԺ-ում հայտարարեց, որ արտաքին քաղաքական գերատեսչության կողմից դիտարկվում է Հայաստանով անցնող ճանապարհների անվտանգությունը մասնավոր կամ պահնորդական ծառայություն իրականացնող ընկերությունների վերահսկողությանը հանձնելու հնարավորությունը:
Դրանով, կարծես թե, լուծվում է այսպես կոչված՝ «Զանգեզուրի միջանցքի» գլխացավանքը, որի շուրջ տեւական ժամանակ է, ինչ բախվում են Հավաքական Արեւմուտքի, ԱՄՆ-ի, Ռուսաստանի, Իրանի, Թուրքիայի եւ այլ երկրների աշխարհաքաղաքական շահերը:
Խնդիրն այն է, որ կողմերից յուրաքանչյուրը ջանում է հաստատել «միջանցքի» նկատմամբ իր գերիշխանությունը՝ ի հաշիվ Հայաստանի ինքնիշխան տարածքի մասնակի կորստի: Վերը նշված հավակնորդների առաջին քառյակից ում էլ վիճակվի ձեռք բերել «միջանցքի» վերահսկողության իրավունքը, Հայաստանի համար կլինի չարիքի փոքրագույնը: Այլ բան, եթե, Աստված մի արասցե, բախտը ժպտա Թուրքիային: Դա Հայաստանի վերջաբանը կլինի, որովհետեւ Թուրքիան մեծ հնարավորություն կստանա վերամիավորելու թյուրքական աշխարհը եւ իրականացնելու Մեծ Թուրանի հարյուրամյա երազանքը՝ «Հայաստանն առանց հայերի»:
Ճանապարհների անվտանգության ապահովումը մասնավոր կամ պահնորդական ընկերությունների պատվիրակելու դեպքում Հայաստանը, ըստ էության, ոչինչ չի շահի: Ընդհակառակը՝ կստացվի, որ պաշտոնապես ճանաչում է սեփական տարածքում սեփական անվտանգությունն ապահովելու անկարողությունը եւ նախընտրում է կարեւոր այդ հանձնառությունը փոխանցել մասնավոր ընկերության, որն ավելի վստահելի ու մասնագիտորեն ավելի պատրաստված է, քան պետական անվտանգության մարմինները: Փորձենք հասկանալ, թե ինչ է նշանակում այս ամենը եւ ինչպիսի հետեւանքների կարող է հանգեցնել:
Ամեն դեպքում այն, ինչ մտադիր է իրականացնել ՀՀ իշխանությունը՝ ի դեմս ԱԳ նախարարության, իրականում Հայաստանի ինքնիշխանության նշաձողի իջեցում է: Եթե երկիրն անկարող է սեփական տարածքում ապահովել անվտանգություն եւ պատրաստ է կամ ստիպված է իր սուվերեն իրավունքը զիջել ուրիշների, ապա մեծ է հավանակությունը, որ հաջորդիվ այդ տարածքի նկատմամբ կարող են վերահսկողություն սահմանելու հայտ ներկայացնել այլ պետություններ՝ որպես հիմք ունենալով տվյալ երկրի անկարողության պաշտոնական ճանաչումը:
Օրինակ՝ չի բացառվում, որ ճիշտ դիվանագիտություն վարելով՝ մեր ոխերիմ հարեւանը կամ որեւէ այլ երկիր հարց կբարձրացնի, որ եթե Հայաստանն ի վիճակի չէ իր տարածքի մի հատվածում անվտանգություն ապահովել եւ պաշտոնապես ճանաչում է այդ փաստը, ապա ի՞նչ երաշխիք կա, որ մյուս հատվածներում ի վիճակի կլինի նման գործառույթ իրականացնել, հետեւաբար մյուս հատվածների նկատմամբ եւս պետք է իրականացվի միջազգային վերահսկողություն՝ այլ պետությունների կամ մասնավոր ուժերի ներգրավմամբ: Սկզբունքը հետեւյալն է. կա՛մ զորեղ ես՝ ընդհանրապես, կա՛մ անզոր ես՝ առհասարակ:
Եվ այդպիսի անխոհեմ քայլ անում է մի կառավարություն, որի համար, իբր, պետության ինքնիշխանությունն ու տարածքային ամբողջականությունը անանց արժեք են: Բայց տեղի ունեցողը դեռ սկիզբն է, մեծ պայքար է սպասվում արտաքին խաղացողների միջեւ, թե ում կազմակերպությունը Հայաստանում պետք է անվտանգություն ապահովի: Ժամանակին Պանաման, Եգիպտոսը նմանապես իրենց տարածքներով անցնող հաղորդակցությունները զիջել էին մասնավոր ընկերությունների, հետո այդ սխալը շտկելու համար շատ արյուն հեղվեց ու մեծ ջանքեր պահանջվեցին:
Բաց մի թողեք
Արդյո՞ք պայմանավորվածությունները մնում են ուժի մեջ
Մի քանի օրից ԱՄՆ նախագահի ընտրությունն է, ինչ սպասել
Ադրբեջանն Իսրայելի այդ նպատակների համատեքստում «սև օրվա համար» պահված ռեսուրսն է, որ պարտք է իրենց