Իշխանությունների սանձազերծած հակաարցախյան հիստերիան գնալով սաստկանում է

Ազգային ժողովի ամբիոնից եւ Հ1-ի եթերից գրեթե ամեն օր հնչում է «մնայիք, կռվեիք» ստորագույն, հակահայկական եւ հակամարդկային թեզը:

Իշխանական քարոզիչների կայքերում բացահայտ հնչում են արցախցիների հասցեին սպառնալիքներ եւ ոչնչացնելու կոչեր: Դատախազությունը, որը քրեական հետապնդումներ է սկսում Փաշինյանին քննադատելու կամ նույնիսկ այդ քննադատությանը «լայք» դնելու համար, այս պարագայում ոչ մի բան չի ձեռնարկում:

Պարզ է, որ իշխանությունների եւ նրանց քարոզիչների մոտիվացիան իրենց ձախողումների ողջ պատասխանատվությունը արցախցիների, այսինքն՝ իրենց արկածախնդրության զոհերի վրա գցելն է:

Բայց խնդիրն ավելի լայն է. երբ խտրականությունը խրախուսվում է պետական մակարդակով, երբ պետական մարմինները խիստ ընտրողաբար են վերաբերվում ատելության խոսքին եւ պատժամիջոցներ են կիրառում միայն մեկ ուղղությամբ, դա սրում է առանց այդ էլ լարված իրավիճակը եւ հաջորդ քայլով կարող են սադրել բռնություններ:

Եվ դրա մեղավորը կլինի պետության ոչ միայն թողտվությունը, այլեւ՝ ուղղակիորեն կրակի վրա յուղ լցնելը: Խնդիրն արդեն դուրս է արցախցիներին սիրելու կամ չսիրելու ոլորտից, մարտահրավեր է նետված պետության կայունությանը:

Մեր «քաղաքացիական հասարակությունը» նույնպես բավականին «յուրահատուկ» մոտեցում է դրսեւորում: Եթե տրանսգենդերի ուղղությամբ որեւէ մեկը ծուռ հայացք է գցում, 20 հատ զեկույց են գրում եւ դրա դիմաց, հավանաբար, 20 հատ դրամաշնորհ ստանում:

Բայց երբ հայերի մի խմբին կոչ են անում հողին հավասարեցնել եւ դա տարածում է իշխանական լրատվամիջոցներից մեկը, ոչ մի ծպտուն չեն հանում: Հավանաբար, «դրամաշնորհի մատերիալ» չի:

Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ