Հայաստանի արտաքին գործերի նախարար Արարատ Միրզոյանը նախօրեին հայտարարել է, որ Լեռնային Ղարաբաղում ապրող հայություն չկա, հետևաբար չկա Լեռնային Ղարաբաղի հայերի իրավունքների պաշտպանության հարց:
Սա առնվազն տարակուսելի հայտարարություն է, ընդ որում՝ մի քանի պատճառով: Նախ՝ արտաքին գործերի նախարարն ինքն է հայտարարում, որ Արցախում հայ չկա, որովհետև տեղի է ունեցել էթնիկ զտում և բռնի տեղահանում:
Երբ որևէ մեկին բռնի ուժով, առավել ևս էթնիկ պատկանելության պատճառով վտարում են իր բնօրրանից, զրկում իր տնից ու տեղից, սպառնում զրկել կյանքից, եթե նա չհեռանա, դա իրավունքների հարց չէ՞:
Այլ հարց է, եթե Երևանը հրապարակավ հայտարարի, որ Արցախի հայության իրավունքների հարց կա, բայց ինքը չէ այդ հարցի հասցեատերը, այլ հենց արցախահայությունը:
Այդ հայտարարությունը կարող է լինել շատերի համար անընդունելի, շատերը կդատապարտեն, կպիտակավորեն, շատերը կարող են համարել հասկանալի, ընկալելի, նույնիսկ տրամաբանական համարողներ կլինեն, բայց այդ հայտարարությունը չի լինի գոնե դիվանագիտական և իրավական անգրագիտություն:
Ավելին՝ հաշվի առնելով որոշակի նրբերանգներ, շերտեր, մեղմ ասած անընդունելի, բայց, դժբախտաբար, պարտության ու ուժերի հարաբերակցության հետևանքով առկա իրողություններ, դա կարող է անգամ լինել դիվանագիտական հմտություն, երբ Հայաստանը, պաշտոնապես չստանձնելով արցախահայության իրավունքների պաշտպանության պատասխանատվությունը, նվազագույնն այս փուլում, այդուհանդերձ ճանաչելով նրանց իրավունքների գոյությունը՝ հնարավորություն կընձեռի արցախահայությանը այդ իրավունքների պաշտպանությամբ զբաղվել Հայաստանում:
Այո, խնդիրը շատ բարդ է, խրթին, բազմաշերտ, առավել ևս միջազգային կառուցակարգերի փլուզման պայմաններում: Բայց, ըստ էության, ջայլամի քաղաքականության տրամաբանությամբ հնարավոր չի լինելու խուսափել բարդություններից:
Իսկ Հայաստանի ԱԳ նախարարի արտահայտած բանաձևը, ըստ էության, հենց այդպիսին է՝ Արցախում չկա հայ, ուրեմն չկա արցախահայության իրավունքների պաշտպանության հարց:
Այդօրինակ շեշտադրումները չեն կարող լինել Հայաստանի պետական քաղաքականության նժարը ծանրացնող, որովհետեւ որևէ քաղաքականության նժար ծանրացնում են տրամաբանված դիրքորոշումները:
Երբ դրանցում չկա փաստարկվածության և տրամաբանվածության ներդաշնակ կառուցվածք, դիրքորոշումները ոչ թե ծանրացնում են նժարը, այլ թեթևացնում վարկը: Հասկանալի է, որ Հայաստանը չի կարող արցախյան հարցը և այդ հարցում արցախահայության իրավունքների խնդիրը շեշտադրել այսպես ասած նախապատերազմյան իրողությունների տրամաբանությամբ և տոնայնությամբ:
Բայց մի ծայրահեղությունից մյուսն ընկնելն էլ համարժեքություն չէ: Իսկ անհամարժեք քաղաքականությունը միշտ էլ գցում է փոսը, լինի այս, թե այն ծայրահեղության բարձրությունից:
Բաց մի թողեք
Մերձավոր Արևելքում անվտանգության ճարտարապետության փոփոխությունն ու Հայաստանը
Ի՞նչ նպատակ է հետապնդում «կարող էինք ավելի լավ պայմաններով զինադադար ունենալ, բայց Փաշինյանը մերժեց» քարոզչությունը
Երևանում տոնում ենք Եվրոպայի օրը․ Հայաստանը Եվրոպա է և ․․․ վերջ