Հայաստանում ժամանակ առ ժամանակ ակտիվանում են խոսակցությունները «կադրային սովի» մասին: Ինչպես են այդ հարցերը լուծվում կամ՝ ինչպես կարող են լուծվել: Այդ առիթով ուզում եմ ուշադրություն դարձնել երկու պատմության վրա՝ մեկը «արտասահմանյան», մեկը՝ «տեղական»:
Ընտրվելուց անմիջապես հետո Դոնալդ Թրամփը ստեղծեց Կառավարության արդյունավետության դեպարտամենտ՝ Department of Government Efficiency: Այդ ստորաբաժանումը, չափազանց լայն լիազորություններ ունենալով, ղեկավարում է այսօրվա դրությամբ աշխարհի ամենահարուստ մարդը՝ Իլոն Մասկը:
Վերջինիս գործունեությունն այդ պաշտոնում խիստ քննադատության է ենթարկվում՝ հազարներով մարդկանց ազատում է գործից կամ ուղարկում է հարկադիր արձակուրդի: Բայց Թրամփը եկել է որոշակի ծրագրով եւ իր թիմի միջոցով փորձում է այն իրականացնել:
Լա՞վն է այդ ծրագիրը, ճի՞շտ են դրա իրականացման ձեւերը, որոնք հիմնված են, մասնավորապես, «տեխնոլոգիական լավատեսության» վրա (ահա թե ինչի համար է պետք Մասկը)՝ թող ամերիկացիները դատեն:
Բայց որոշակի տրամաբանություն այդ ամենի մեջ դժվար է չտեսնել: Երբ Հայաստանի կառավարությունը տարին մեկ փոխում է իր ծրագրերն ու թիրախները, երբ վարչապետը 2018-2025 թվականներին հազարումի իրար հակասող բաներ է ասում, դժվար է ակնկալել, որ որեւէ լուրջ մասնագետ համաձայնի նման կառավարության հետ գործ ունենալ:
Երկրորդ պատմությունը ես կարդացի Արա Թադեւոսյանի «Ռուբեն Վարդանյան. «Դոն Կիխոտն» ու «վիշապները» շատ հետաքրքիր գրքում: 2016 թվականի սեպտեմբերի 13-ին վարչապետ նշանակվեց Կարեն Կարապետյանը:
Այդ հանգամանքը շատ ոգեւորել էր Ռուբենին, եւ նա նամակով դիմել էր նորանշանակ վարչապետին: Գրքում (որքան հասկանում եմ՝ առաջին անգամ) հրապարակվում են դրվագներ այդ նամակից: «Մեզ անհրաժեշտ են…», – գրում է հայ գործարարը, եւ հետո թվարկում է մի քանի կետ, որոնցից են՝ «մարդկանց եւ կոմպետենցիաների գնահատման կենտրոնը», ինչպես նաեւ «հոգեւոր վերածննդի ու մշակութային ավանդույթների կենտրոնը»:
Ինչո՞ւ են այս երկուսը «մեկ փաթեթի» մեջ, հասկանալի է՝ «կադրային սովը» չի կարող հագեցվել պատեհապաշտների, մորթապաշտների, ցինիկների միջոցով: Որպես այդ մտքի շարունակություն՝ Վարդանյանն առաջարկում է. «Պետք է ներգրավենք «300 սպարտացի»՝ մարդկանց, որոնք կգան մեզ մոտ աշխատելու՝ թողնելով իրենց հարմարավետ տեղերը աշխարհի տարբեր երկրներում»: Առաջարկները, կարծում եմ, արդիական են մնում:
Բայց դրանք հնարավոր չէ իրականացնել այսօր, երբ պաշտոն ստանալու (պահելու) համար անհրաժեշտ է հնարավորինս թունդ հայհոյել Փաշինյանի ընդդիմախոսներին, «վերեւների» հետ ազգակցական կամ ընկերական կապեր ունենալ: Էլ չեմ ասում, որ 2020 թվականից հետո շատերը չէին էլ ցանկանա ասոցացվել երկիրը կործանողների թիմի հետ:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Բաց մի թողեք
Նազելի Բաղդասարյանը մարդկային երկատվածություն ունի՞, տարիներ շարունակ ինքն էլ էր ներկա այրմանը․ Մանուկյան
Սերժ Սարգսյանը Կարեն Կարապետյանի միջոցով փորձել էր պայմանավորվել հրաժարական տալ աշնանը, մերժում էր ստացել. Հարությունյան
Հայաստանում կա՞ գենդերային խտրականություն, թե՞ ոչ․ նախարարները միմյանց հետ համաձայն չեն